Vietnam: Môt Hai Ba!
10 oktober 2016 - Hanoi, Vietnam
We verlaten Cambodja en gaan de grens over bij een klein grensplaatsje Phak Nhai. Overigens als je even geen zin hebt om te lezen dan kun je ook het filmpje bekijken dat Sicco Jan heeft gemaakt: 2 weken Vietnam.
We zitten als enige passagiers in een kleine minivan met naast ons vooral veel pakketjes. Onderweg stoppen we regelmatig en worden de pakketjes afgeleverd. De bijrijdster, een jonge vrouw met een chique hoed en prachtig gelakte zeer lange nep nagels incasseert het geld. Ook wij worden als een soort postpakketjes overgeheveld van het een naar het andere busje bij de grens. De enige die een klein beetje engels spreekt is de grenswachter, hij stel ons nog wat interessante vragen : Kinderen? Hoe oud? Getrouwd? Reden van verblijf? Zelf heeft hij er twee en wenst ons een prettig verblijf in zijn land. Het eerste wat opvalt is hoe fijn het schrift is, we herkennen de letters, de woorden zijn weer leesbaar, maar we snappen er nog steeds nix van,.. zo ook spreekt niemand naast de grensbewaker ook maar één woord engels,... wederom lost in translation. In Pleiku worden we gedropt bij een busstation waar we de volgende bus in worden gelokt, behulpzaam als ze willen zijn trekken ze het geld nog net niet uit onze portomonnaie.. dat laten we ons niet gebeuren we onderhandelen zo scherp als we kunnen maar betalen vast nog teveel. We kunnen nog niet goed overweg met de Vietnamese dong en betalen zeker 2 USD pp te veel. Blijkt later.. maar binnen 10 minuten vertrekt ook dit busje weer, een super aansluiting. Ook dit busje gaat niet helemaal naar de eindbestemming, terwijl de heren ons anders deden vermoeden. Midden op de 'highway' staat de bus opeens stil, we worden uit de bus gecommandeerd en met een paar pakjes overgeheveld naar weer een ander busje. De pakketdienst is zeer efficiënt en ook wij komen uiteindelijk, samen met een deel van de pakketjes om 10 pm aan in Hoi An, het stormt, regent heel hard en alles lijkt gesloten. Wel worden we zeer warm ontvangen in ons guesthouse, maar de keuken is gesloten en het wordt ons afgeraden nog naar buiten te gaan. Zonder eten naar bed, dat is lang geleden.
Wel kunnen we wat drinken uit de minibar, wat een luxe! Als we wakker worden schijnt de zon, de guesthouse heeft fietsen die we mogen gebruiken en zo fietsen weten paar uur later door het prachtige maar zeer toeristische Hoi An. Bijna iedereen, maar zeker wel de vrouwen, rijden op hun brommers met minimaal een monddoekje of wel totaal bekleed tegen zon en uitlaatgassen. Het is lang geleden dat wij zoveel toeristen bij elkaar zagen (en dan is het nu nog laagseizoen, ik moet er niet aan denken hoe het hier tijdens het hoogseizoen is) en heel het dorp is er dan ook op ingericht, wat ook wel weer gezellig en leuk is. Veel restaurantjes, terrasjes, kleermakers, toeristenshops en ga zo maar door. Hoi An is een prachtig dorpje met in het oude deel veel smalle prachtige steegjes, oude bruggetjes en we vermaken ons uitstekend. Voor het eerst ook weer eens echt lekkere koffie, dat is dan weer het voordeel van het toerisme. We huren de volgende dag twee motorscooters en rijden door het prachtig landschap naar My Son, een tempel complex zo'n veertig kilometer van Hoi An. Het suggereert het Angkor Wat van Vietnam te zijn. Wij vinden het prachtig maar in verhouding tot Agnkor Wat is het een wat magere site. We zijn echt verwend. De route ernaar toe en ook weer terug is nu en dan adembenemend, kleine dorpjes, rijstvelden, buffels en onderweg ook nog lekker lunchen. De terugweg verloopt wel iets minder soepel dan op de heenweg. We verdwalen tot vier keer toe en als we eindelijk denken op de goede weg te zitten worden we verrast door een rivier en een stroomversnelling. Een vriendelijke man lacht ons toe en doet het voor hoe we met de scooters erdoor heen kunnen. Willem doet even heldhaftig gassen en glijdt nog maar net niet de stroomversnelling in. We zijn blij dat we de overkant halen en rijden een half uur later met natte schoenen Hoi An weer in.
Het is volle maan en tijd voor de 'full moon party' in Hoi An. Men eert de voorouders,viert feest en heeft de traditie kaarsjes in kleine kartonnetjes te water te laten voor voorspoed, gezondheid en geluk. Het is een prachtig gezicht. Al die kaarsjes op de rivier.
Aan de overzijde van de rivier is de nachtmarkt. Hier worden wel miljoenen lampionnen verkocht en het is dat we nog een paar maanden moeten anders hadden we de markt leeg gekocht zo tof ziet het eruit. Naast feest, kaarsjes en nachtmarkt is het ook het feest waar de 'draken' het gevecht met elkaar aan gaan. In 2 of meerdelige drakenpakken dagen de draken elkaar uit, gepaard met wild getrommel en de beteren hebben ook nog een soort vuurwerk en lichtshow erbij. als je met wat Vietnamees Dong zwaait komt de draak ze dankbaar bij je halen en mag je ze voeren. Een mooi spektakel.
Dan is het al weer zover, vandaag komt Sicco Jan, vriend van beiden en collega van Willem aan in Hanoi. Wij kunnen voor onze vlucht vanuit Danang nog even snel de Marble mountains bezoeken.
Vlak bij Danang staan een vijftal enorme bergpuisten, marmer en lijsteen, een prachtig gezicht. zij hebben de namen Water, Hout, Aarde, vuur en Metaal. Op de belangrijkste berg, Thuy (Water) bevinden zich een aantal pagodes, tempels en zijn er een aantal grotten. De mooiste grot is de Hoa Nghiem cave – Ngu Hanh So, een budhistische tempel, adembenemend mooi.
Wij vliegen naar Hanoi en ontmoeten Sicco op het vliegveld. We wachten lang en denken even dat hij niet meer de deuren door zal komen maar ' pompidom' daar is hij dan eindelijk! Samen gaan we naar het hostel in het oude centrum van Hanoi.Prachtige locatie maar een beetje rabberig hostel. Zodra we buiten zijn zijn we het al weer vergeten, de straatjes en het leven op straat is super. Op ienimiene stoeltjes drinken we ons eerste biertjes, bestellen 'foute' kippenpoten (echte kippenpoten dus en niet de pootjes die wij hollanders gewend zijn) en andere wel lekkere dingen.
Gastblogger Sicco Jan, Better known by the Hmong woman as Happy Crazy person
Vietnam... een land wat diepe indruk heeft achtergelaten. Lachende gezichten, het lekkere eten, het gezelschap van Machteld en Willem (met ook fijne stille momenten samen) en de hartverwarmende gesprekken met de Vietnamezen die mij altijd zullen bijblijven.
Bijna overal waar we kwamen werd er gevraagd of ik de zoon van Machteld en Willem was. Dus de afgelopen twee weken ben ik met veel liefde door ze geadopteerd. Maar nu is het tijd dat ik weer op eigen benen ga staan en richting Nederland ga (met pijn in mijn hart).
Wat was het fijn om twee lieve en bekende gezichten te zien op het moment dat ik geland was in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Hanoi is een drukke stad, waarbij vele toeterende brommers je voorbijschieten. Voor mij was het hoogtepunt het poppentheater, waarbij een stukje historie van Hanoi door middel van een Vietnamese Muppet Show in het water getoond werd. In 1 restaurant kwamen we een bediende tegen die sprekend leek op Ushi van Wendy van Dijk, maar na driedubbelcheck (trekken aan haren en tanden) bleek het haar niet te zijn. Haar lach was ontwapenend.
Hanoi is een miljoenen stad. Dagelijks rijden er meer dan 4 miljoen brommertjes rond. Verkeerslichten zijn ook hier een schaars goed en de verkeersregel lijkt simpel, vooruitkijken in beweging blijven en lekker veel toeteren als je bang bent dat de ander je niet ziet. Heel veel bijzonders te zien is er niet, wel is er het geweldige straatleven en midden in de stad een groot meer met daarop de 'Ngoc Son tempel'. Rondom het meer is het van vrijdagavond tot zondagavond sinds heden autovrij. Dit levert een gezellige drukte op. Er wordt geflaneerd, gesport, gegeten en er is live muziek. Een prachtige avond, we eten boven op een dakterras met uitzicht op het meer.
We doen een dagtrip vanuit Hanoi naar Hoa Lu, de oude hoofdstad van Vietnam en Tam Coc, de Halong Bay van de 'ricepadies'. Een echte toeristische trekpleister maar niet voor nix het is een echt schitterend gebied. Wij gaan hier later zeker nog terugkomen. We hebben een te leuke gids, Ming, die naast een enorme dosis humor ook veel van de geschiedenis weet. Hij verteld veel en geeft ons ook een taalles. Taal is wel een ding hier in Vietnam. Door de jarenlange bezetting van de Chinezen werd eigenlijk pas begin 20e eeuw het eigen schrift breed ingezet. Dit onder de invloed van de Franse kolonisatie en het breder verspreiden van onderwijs. Om woorden verschillende betekenis te geven is toon een belangrijk onderdeel van de taal. Toonhoogte, lengte van de uitspraak, toevoeging van accenten en de spankracht van de stemband maken de betekenis van een woord. Als klein voorbeeld het woordje La. door toevoeging van accenten en de eerder genoemde zaken kan dit woord betekenis krijgen van water (heel lange ronde a), gebrek aan energie (de a gaat omlaag), iets nieuws (de a gaat omhoog) en als laatste hier te benoemen (want er waren minimaal 6 betekenissen) een krachtige korte a is gewoon 'zijn'.
De grap is snel gemaakt: to la or not to la. lalalala. De oude stad is prachtig en net als alle tempels die we tot nu toe zagen zeer symmetrisch gebouwd. Ook dat heeft betekenis. De vorm van het tempelcomplex, dat trouwens goed bewaakt wordt, is het chinese teken voor het woord koning. De drempels zijn hoog en de ingang smal. Zo loopt men met gebogen hoofd en lage schouders de tempel binnen en toont men zonder erbij na te denken respect. Niet veel later fietsen we door de rijstvelden. Dit levert prachtige beelden op. De Chinese hoedjes net boven de rijststengels uit. Er wordt op dit moment geoogst. Eerst worden de rijstplanten gebundeld en als een soort scheerkwasten overeind gezet. Vervolgens (na een korte periode van drogen) worden ze op grotere stapels gelegd. De rijstkorrels worden er uitgeslagen (soms met de hand maar vaak ook met de machines) en deze worden ten droge gelegd waar het ook maar kan. Vaak liggen er grote doeken gewoon midden op straat. Tam Coc is prachtig. Op de rivier worden we door een jonge student naar de grotten geroeid. Hij roeit met zijn voeten. Een techniek die Machteld graag leert, ze heeft altijd al een beetje pap-armen.
Gastblog Part II
De volgende bestemming; Cat Ba en Ha Long Bay. Een dagje strand met het warmste zeewater dat ik ooit gevoeld heb en daarna een prachtige driedaagse prive tour in Ha Long Bay, waarbij ik ogen tekort kwam. Tijdens het kajakken werd het stil en terwijl ik om me heen keek met de grote indrukwekkende rotsen om me heen voelde ik me ineens intens gelukkig. Tijdens de tweede en derde dag gingen we varen op onze "eigen" zeilboot. De twee jongens van de boot hebben heerlijk vis en tofu (Willems lievelingshapje) gekookt. Toen we in gesprek raakten met ze over de plaats Hoi An zei 1 van de jongens: Ja het is heel erg mooi daar, ik heb het op televisie gezien. Dit zinnetje bleef in mijn hoofd spoken toen ik in bed lag. Wat ben ik toch rijk, dat ik zoveel mag reizen en de mooiste plekken met mijn eigen ogen kan zien. Het is geen vanzelfsprekendheid.
Vanuit Catba gaan we de eerste dag met een klein bootje op pad. We varen dwars door het enorme op flodders gebouwde vissersdorp. Er wordt veel gevist naar garnalen maar vanzelfsprekend ook andere vissoorten en de happy few vangen de blauwe krab. Ze leven hier met hun dieren en kinderen, (ben zo benieuwd waar ze de hond uitlaten) en de kinderen gaan met de boot naar school (als ze gaan) terwijl de rest gaat vissen. We worden 's avonds afgezet op Nam Cat resort. Een prachtige plek met hutjes op palen en een prehistorische pooltafel, maar we kunnen de in Catba gestarte competitie voortzetten. Het laken heeft een scheur zo groot dat het de ballen bijna opslokt en de ballen zelf, zwaar antiek. Maar het rolt en duidelijk dat de meeste ballen van Willem de pockets in verdwijnen of was het Sicco? De volgend ochtend worden we opgehaald door de broers Ping (gegeven naam door onze Willem) en Hung en varen weg op hun oude jogue, een kleine traditionele zeilboot waar we twee dagen op rond varen. Willem en de schippers proberen een visje te vangen. Later kopen we gezien de belabberde vangst krab bij de locale vissers en eten deze onder een prachtige sterrenhemel boven op dek. Hoe idyllisch kan het zijn.
Van Catba gaan we met een luxe bus naar Sapa. Sapa tot drie jaar geleden nog een idyllisch bergdorpje en tijdens de franse periode een kuuroord. Totdat de snelweg gereed raakte van Hanoi naar Lao Cai en er een kabelbaan werd aangelegd naar de Fan-si-pan, de hoogste berg van Vietnam (3145m). Sindsdien is het toerisme ontploft. Voor veel Vietnamezen en Chinezen de bestemming voor een weekend uitje. Het dorpje zelf is vol hotels, en men bouwt maar door, het vrachtverkeer doet het hele dorp in stof nevelen en elk winkeltje spuit zijn straat nat om dit te bestrijden. Men is overduidelijk dol op neonreclames, alles knippert en knalt in felle kleuren. Toch hangt er wel een aardig sfeer, overal lopen de vrouwen van de in de bergen wonende stammen die hier hun handelswaar komen verkopen. Wij raken vooral in contact met de Hmong vrouwen. De eerste dag doen we een hike via een klein bureautje Ethos. Wha de eigenaresse, een prachtige Vietnamese met groot hart voor de minderheden, ontvangt ons ' s ochtends vroeg en verteld ons onder het genot van een kop thee over de geschiedenis en de huidige situatie van de 'minorities'. De Hmong, nomaden van oorsprong, zijn hier net als de andere stammen (zes in totaal) na de tweede wereldoorlog neergestreken en hebben van de overheid een stuk land toegewezen gekregen. Ze vertelt over de hoge kindersterfte. Dit heeft onder andere te maken met de wijze waarop de woningen worden gebouwd. Open vuur om op te koken maar geen schoorsteen of afvoer. Daarnaast vertelt ze over 'human training'. Er verdwijnt gemiddeld 1 meisje per vier dagen. Deze jong meiden worden verleid, ontvoerd en soms zelfs verkocht door hun familie (soms voor nog geen 100 USD) met de eindbestemming China. Hier is wegens de jarenlange 1-kind policy (en dan het liefst jongens) een tekort aan bruiden. Ook is het huwelijk voor de gemiddelde chinees een enorme uitgave. Het trouwen met een Vietnamese is vele malen goedkoper. Een andere variant is dat de jonge vrouwen, waar nooit meer iets vernomen wordt, na de geboorte van hun kind (birthmachines ook wel door de lokale vrouwen zelf benoemd) door worden verkocht aan de volgende familie en andere belanden in de prostitutie. Vreselijk.
Met Ca onze gids van de dag lopen we eerst naar de markt. We doen inkopen voor de lunch en zij trakteert ons op heerlijke Bo Bia; een rijstpannekoekje gevuld met rietsuiker en cocos. Met gevulde mand op de rug vertrekken we naar haar dorp. In drie uur lopen we door de vallei, prachtige plaatjes en de rijstvelden naar haar huis. Daar lunchen we met haar zwager en zoontje. 's Middags gaan we achterop de brommer terug naar Sapa. We leren Sicco Jan Rum-cola drinken en geselen onze ruggen op de keiharde, maar oh zo (on) gezonde matrassen.
De volgende ochtend gaan we op een tweedaagse trip. Ditmaal is Lala, een heel jonge net gehuwde Mhong dame, onze gids. We ontmoetten Lala met twee van haar dorpsgenoten terwijl wij op het terras zaten. Normaal herken je de getrouwde vrouw aan een een grote kam in het haar, Lala niet, te zwaar vindt ze. Ze boden ons hun homestay tour aan in perfect Engels. Nooit naar school geweest en niet kunnen lezen of schrijven maar beter Engels sprekend dan de gemiddelde Vietnamees (respect), mooie slimme dames. We lopen vanaf ons ontmoetingspunt direct via een stijl pad de berg op. SJ glibbert af en toe wat maar de schade blijft beperkt. We lopen binnen een half uur over de eerste bergkam, dwars door enorme velden met wilde orchideën, buffalos, koeien, wilde paarden en af en toe wat geiten. Onderweg komen we nu en dan iemand tegen, soms een norse groet en soms een klein gesprek. Er lopen overigens wel meer kleine clubjes toeristen met de Mhong dames. Een mooie bron van inkomsten en erg leuk. Als we rond 3 pm aankomen bij het huis van Lala en Chong, is Chong nog bezig met het dichten van de laatste wand en de afronding van de hoogslaper voor de home stay gasten. Wij zijn hun eerste slapende gasten. Wij spelen met de varkens de buurkinderen en de pup van Lala terwijl Chong het huis afbouwt. We kijken toe hij op kunstige wijze grote bamboe stronken (net omgekapt) splijt en uitrolt tot een soort matten waarvan hij er drie aan elkaar knoopt en hups weer een wandje af. Lala komt vanuit alle windrichtingen aan met dekens die ze van haar buren leent en die ze gebruikt voor ons bed. Sicco en Willem proberen het bed samen uit. Dat wordt gezellig vanavond. Het huis van Lala en Chong is af, douchen en sanitair ontspannen doen we in de buitenlucht. Ik ben benieuwd hoe ze dit in de winter doen, want het kan hier flink koud worden (ruim onder nul). Het huis is gesloten maar niet echt tochtdicht zullen we maar zeggen.
Gastboog Part II| We hebben drie dagen gelopen in de omgeving van Sa Pa met een fantastische overnachting bij Lala en haar familie.
Ze hadden fantastisch gekookt en de gastvrijheid is niet in woorden te beschrijven. De rijstwijn ging ook best rap... zo rap dat ik Vietnam ook draaiend heb meegemaakt toen ik in bed lag.
We hebben als dank voor Lala en haar familie twee foto's laten afdrukken van haar samen met haar man en 1 foto van haar en haar man en kleine zoon van 9 maanden. Ze hadden nog geen enkele foto met hun kleine zoon en ook geen smart phone.
We nemen afscheid van 'Happy crazy', zoals de Hmong vrouwen SJ hebben benoemd. Het voelt even een beetje leeg. Wij willen eigenlijk nog heel graag de hoogste berg van Vietnam beklimmen de volgende dag, de Fan-Si-Pan. Als we wakker worden is het dicht bewolkt en het regent, dat gaat dus niet door. We sukkelen de dag wat door doen wat hoognodige nieuwe aankopen en reserveren een plekje in de bus naar Ba Bé natuurpark voor die avond om 8 pm. Helaas de bus komt niet, we waren al licht achterdochtig en dat wordt bevestigd, bus kapot, wat een pech... De broer van de busman is de eigenaar van het hotelletje op de hoek we kunnen daar voor een aangepast tarief wel slapen. Hij herkent ons en biedt ons een superprijs. De volgende dag om 7 am zitten we dan toch in de bus naar Ba Be. We doen er de hele dag over, want we zijn weer onderdeel van de pakketdienst. Hemelsbreed 90 kilometer, maar de bergen zijn pittig en de wegen door kleine dorpjes smal en de pakketjes veel. Het aantal mensen dat met ons op de foto wil neemt toe. We zijn een attractie. Omdat we groot zijn, anders en vooral ook omdat Willem haar op zijn armen heeft. Leuk om even aan te trekken, en naast Machteld te staan, want dat is toch wel een heel bijzonder groot exemplaar van het menselijk soort. Onderweg natuurlijk ook even stoppen voor de lunch, kopje thee en de mannen één haal aan de waterpijp. De aansluitingen zijn fabuleus en rond 19 uur naderen we het national park. De assistent van de buschauffeur drukt een telefoon tegen mijn oor, een man vraagt me in het Vietnamese engels waar we precies moeten zijn. Oh dan zet deze bus ons af bij het busstation en daar kunnen we dan voor de laatste keer overstappen in een minivan, want deze grote bus kan daar niet komen. Half uur later stopt de bus op een kruispunt (humpf busstation?), daar staan twee mototaxies (he gekke minivan) ons op te wachten. Zij brengen ons voor een bescheiden bedrag door het pikkedonker, langs het meer, naar ons homestay in Pac Ngoi.
Onze kamer heeft prachtig uitzicht, schijnt, dat zullen we morgen dan wel zien en bestaat uit een 'Futon' bed, lees gewoon matras op de grond, keihard met gezellige bamboe wanden. Basic maar cosy, ook met de buren. Als we 's ochtends wakker worden schijnt de zon en het uitzicht is inderdaad schitterend. We gaan met Chung het meer op, naar de prachtige grot waar de rivier doorheen stroomt en waterval. Ba be is een prachtig natuurgebied. De tweede dag fietsen we langs de rivier naar de Moa caves. Zeer indrukwekkend, eerst 500 treden omhoog naar het begin en dan hetzelfde weer afdalen in de grot. Waanzinnig, binnen is een 'kathedraal van druipsteen met een enorme mooie buddha en prachtige stalactieten en mieten. s' Avonds drinken we genoeg rice wine met de heren van het guesthouse en het is jammer dat ons vietnamees nog steeds niet verbeterd is, toch is er contact en dikke pret, weleer de drie belangrijkste woorden bij het heffen van het glas: mot hai ba! Zo! of terwijl het glas in 1 x leeg (een, twee drie, zoo) Iedere keer als Willem langs loopt vragen ze: papa another happywater? Mamma to?
Cao Bang ligt nog een stuk meer in de richting van de chinese grens en uitvalsbasis om de Nguom Ngau Cave en de Ban Gioc waterval te bezoeken. Wederom een meer dan indrukwekkend diepe grot met een stalagmiet in de vorm van een joshua tree en een enorm grote lotus bloem. Indrukwekkend, terwijl we daarvan de stilte en frisheid van de grot denken te genieten loopt er een idiote vietnamees rond met een starwars pistool op alles en nog wat te schieten. Hij wil nog wel even met Willem op de foto, check! De Vietnamese zijde van de indrukwekkende Ban Gioc waterval is rustig, echter vanaf de Chinese zijde is er duidelijk meer aandacht geweest voor de exploitatie. Een soort carrousel van kleine bootjes, vol chinezen vaart continu vlak voor de waterval langs. Een foto zonder chinees is zo goed als niet niet te maken.
We besluiten nog een bezoek te brengen aan de Ninh Binh provincie waar we eerder een dag met Sicco waren. Er zijn een aantal kleine natuurparken. Als eerste bezoeken we Cuc Phuong, het eerste park in Vietnam dat door de aandacht van Ho Chi Min beschermd werd. Er zijn een aantal enorm oude bomen. We rijden met een scooter naar het hart van het park over een 20 km lange prachtige kronkelende weg. Vol vlinders en we komen welgeteld 1 brommer en 1 auto tegen. We maken een prachtige wandeling dwars door het natuurpark over een (ook onder Ho Chi Min aangelegd betonpad van 8 km, bizar) De oudste boom die er staat is meer dan 1000 jaar oud en dat is te zien. Hij is op sterven na dood.... :(
We besluiten de provincie Ninh Binh af te ronden met een driedaagse motortrip. We huren scooters en gaan naar het meest fraaie hostel tot nu toe, de Nguyen Shack. Een homestay net onder de Hang Mua peak aan een muggenrijk binnenmeer. 's Avonds komen kinderen uit de nabij gelegen dorpen daar engelse les volgen en de gasten worden gevraagd te participeren. Wij verzorgen ook een lesje. Super. De jonge vrouwen van de staf zijn helemaal leuk en we hebben erg boeiende gesprekken met ze over hun dromen en de keuzes waar de jonge vrouw in Vietnam op dit moment mee te maken heeft. Zorgplicht voor de ouders of toch de eigen droom navolgen, een complex vraagstuk. We sluiten hen in ons hart! De laatste dag bezoeken we nog het Bay Dinh tempelcomplex. Een enorm groot en nieuw opgetrokken geheel waarin we alle beelden, vormen, constructies tegenkomen die we herkennen uit de oude pagodes en tempels. Indrukwekkend met een happy buddha van 1000 ton als pronkstuk boven op de berg, een bel zo groot als een huis en meer dan 500 beelden van boeddhistische monniken. Er is een gloednieuwe twaalfverdieping hoge toren met een meer dan glimmende 'gouden' buddha, teveel om op te noemen. Toch een bezoek waard en de tocht ernaar toe was schitterend.
Nu de laatste dagen weer terug in Hanoi. We zijn weer even van slag na alle stilte en het schoons, door de gekte en de drukte van de stinkende stad. Het lijkt wel of er 10 x zoveel toeristen zijn als vier weken geleden. Bizar. Ook het aantal zeurende straatventers is exponentieel toegenomen. Als laatst bezoeken we het bijzonder mooie Vietnam Museum of fine arts en de door de Franse gebouwde gevangenis, inclusief een guillotine, Hoa Lo. Net als in Frans Guyana een afschuwelijk mensonterend geheel. Het geheel wordt als een propaganda voor het heldhaftige Vietnam tentoongesteld. We weten niet hoe snel we weer buiten moeten komen.
We hebben genoten van Vietnam,. Zo ontzettend fotogeniek. De mensen, de natuur, wat minder cultuur, bijzondere plekken en ontmoetingen. En niet in de laatste plaats natuurlijk ook de twee weken met Sicco!
We zouden nog veel meer met jullie kunnen delen, maar dat doen we graag op een ander moment. Bey Bey Vietnam. Morgen door naar Bangkok.
Later!
lekkerrrrr, jullie genieten nog steeds, ruim 9 maanden rond de wereld. Heel erg knap, om het vol te houden, op de manier als jullie beschrijven: lost in translation, don't know where to sleep en what to eat. Zoiets denk ik.
Gaan jullie Pakistan en India ook nog aan doen? Zo ja, dan zien we jullie niet voor 1 januari 2017 terug vrees ik.
Houd je haaks, xxxxx Hans
Enjoy schatjes
Deze keer extra genoten van jullie verhalen over Vietnam.
Een paar jaar geleden bijna allemaal dezelfde dingen gedaan! We zouden graag weer terug gaan. Fijn en grappig om jullie ervaringen te lezen.
Afgelopen zomer waren we in Thailand, Laos en Cambodja. Ook herkenbaar.
Veel plezier in Bangkok. Ben benieuwd goe jullie het ervaren.
De jongens naast ons zien we niet zoveel. Ze vermaken zich uitstekend, het is gezellig met ze.
Maar we kijken ook uit naar jullie thuiskomst, het zal een behoorlijke overgang voor jullie zijn lijkt me.
Daarom nog heel veel moois en goeie tijd gewenst!
Groet van Toos, Freek en Jacques
We zijn nu wel vlak bij elkaar Machteld :-) Wij zitten nu in Koh Chang en gaan helaas 1/11 weer terug naar huis.
Groetjes Ronald