Tempo de festas

3 juni 2016 - Salvador, Brazilië

De laatste keer dat we jullie meenamen op onze reis waren we op weg naar Rio de Janeiro. 

rodrigo & gabriela

Inmiddels zijn we aangekomen in de volgende grote stad van Brazilië; la primeira capital de Brazil; Salvador!

Als we deze bezocht hebben kunnen we zeggen dat we dé drie grootste steden van Brazilië hebben gezien. Maar over Salvador later meer. Overigens kijken we nu halsreikend uit naar twee vriendinnen die vrijdag a.s ons 10 dagen gaan verblijden met hun gezelschap. Maar nu eerst een impressie van Rio tot Salvador. 

Toen we in Paraty ons volgend reisdoel aan het onderzoeken waren kwam Willem online een optreden in Rio tegen van Rodrigo Y Gabriela. Twee mexicaanse gitaar virtuozen die we ook al eens eerder zagen Rock Werchter. Daar speelden ze het hele veld (30.000 man) plat, echt te gek! We konden de kaartjes online reserveren en het paste heel erg goed in ons reisschema (mits we dat een beetje aan zouden passen en een prachtig natuurpark links zouden laten liggen) en dat we dat gedaan hebben was een werkelijk excellente keuze. Keuzes maken en veranderen doen we overigens steeds weer, en dat moet ook want er is te veel te zien en te bezoeken en het land is te groot en dan zijn 7 weken toch heel kort (dat klinkt heel verwend, maar om Brazilië echt goed te bereizen heb je eigenlijk veel meer tijd nodig). Doe maar eens Europa in 7 weken. 

het uiltje in rio

Na 8 uur in de bus vanaf Paraty en ingecheckt in een hostel vlak bij het theater Bradesco begint ons feestje in Rio. Ons Hostel ligt vlak bij het strand, enigszins in een nette en beetje saaie buitenwijk van Rio, Barra da Tijuca. Waar we opklaarlichte dag overigens wel een prachtig uiltje zien. We zijn weer eens blij met de superdeal die we hebben gemaakt voor dit hostel (ergens vonden we een discount van 50 %) dus we slapen voor weinig maar het is wel een beetje bagger plekje.  En dan te weten dat gedurende de olympische spelen de prijzen hier (want hier vinden de meeste watersporten plaats) minimaal 8x over de kop gaan. Overigens roepen de meeste brazilianen dat toeristen maar beter Rio niet in kunnen gaan, het wordt chaos en levensgevaarlijk. Toeristen worden levende prooien. Dat is nu al een beetje zo,  in de meeste favelas kun je niet vrij rond lopen, je komt er niet levend/ ongehavend uit. Maar voilà we beleven een werkelijk  excellent concert, daar waar deze twee mexicanen in europa echt groots zijn moeten ze hier de wereld nog veroveren.. stel je voor je komt een theaterzaal binnen, james last op de achtergrond, voorste rijen van de zaal opgekocht door sponsors en leeg... Rodrigo gab en willemen Gabriela vragen na een korte introductie aan de mensen vooraan of  al die mensen die achterin zitten naar voren mogen komen (want zij hebben immers de dure kaartjes gekocht of gekregen), want het speelt zo ongezellig. Voordat we het weten zitten we met zijn allen op het podium. Gabriella nodigt ons uit om zelfs achter hen te komen zitten en dat laat Willem zich geen twee keer vragen (ondanks een tegensputterende dame van het theater, maar Gabriella verwelkomt hem en nog vijf andere heren met open armen). Het is een klein, intiem en meesterlijk optreden. Het veroveren van Brazilië is begonnen, bij een aantal brazilianen lopen de tranen over de wangen en aan het eind van het optreden danst iedereen op het podium en krijgt ter afscheid een knuffel van het gitaar duo, marvioloso!

begraafplaats Rio met christo op de achtergrondVoor de volgende belevenis in Rio verplaatsen we ons naar Copacabana, waarschijnlijk bij iedereen wel bekend het meest bekende strand van Rio. Wij zitten hier 3 dagen in een hostel vlak bij het bekende strand. Maar het weer zit ons hier niet helemaal mee. We besluiten een oerhollandse fietstocht te maken onder begeleiding van een nederlandse geschiedenis leraar. Super mooi tochtje vanaf Copacabana door Botafongo, Flamengo, Lapa en het oude centrum, de oerbekende begraafplaats, en het is echt een feestje om door Rio te fietsen. Helaas doet het weer oerhollandse mee en begint het om 11 uur te regenen, we zijn dan net bij de fantastische trappen "Escadaria de Selarón". Selarón een Chileense kunstenaar die woonde aan deze trappen, begon in 1990 met het beschilderen van 1 tegeltje en toen hij stierf in 2013 (onder verdachte omstandigheden) was zijn werk nog niet af zegt men, hoewel wij zien geen plekje meer waar nog een tegeltje past. Maar dan begint het pas echt te regenen het komt Escadaria Selaronwerkelijk met bakken uit de hemel, een paar van ons krijgen nog een extra douche van een auto die iets te hard door de iets te groot geworden plassen rijdt, resultaat = treurnis. We zijn allen nat tot op de bilnaad en soort van opgelucht dat de tour ten einde is. Onze gids wist wel heel veel van de stad en de favela's, zo verteld hij dat de favelas eigenlijk allemaal oneigenlijk grondgebruik is, het zijn vrijstaatjes, de politie ging tot voor kort de meeste favela's niet in. Hoe hoger in de favela hoe armer en hoe slechter. Inmiddels zijn er een aantal favelas gepacificeerd, vrij van dealers, drugs en beter om in te leven. Michael Jackson wordt vereerd, hij heeft in  1 van de favelas  ooit de video clip 'nobody cares about us' (volg de link als je wat beelden wilt zien hiervan) opgenomen en daarmee de erbarmelijke problemen  onder de aandacht gebracht. Daar staat nu een standbeeld ter ere van hem. . De regen houdt aan en we besluiten verder te gaan. We gaan weer het binnenland in, de stad weer eens moe en op zoek naar het groen.

vijf gevulde ramenOuro Preto, in de staat Minas Gerais (1 van de 27 staten van Brazilië) is een prachtig historisch stadje en bekend om de goudmijnen in de omgeving. De portugezen hebben hier aardig wat goud weggehaald. Het is een prachtig dorpje met meer dan 27 kerken en superstijle straatjes. Van Ouro preto gaan we door naar Marina en gaan via de passages de minas de Mariana, de goudmijn van de streek. Hier werd (met behulp van heel veel slaven) bij benadering 50 % van de totale goudproductie van wereld weggehaald in de 18e eeuw. Op het toppunt van de 'Goldboom' (1750) woonde er in Ouro Preto bij benadering 110.000 mensen, voornamelijk slaven, even ter vergelijking in die tijdwoonde er in New York bv maar 50.000 mensen. Op dit moment wonen er nog maar 70.000 mensen. Ruim 20 % van het goud dat gevonden werd, (the royal 5th) ging naar de Portugese kroon. We gaan de mijn in met een piepklein en piepend karretje, een belevenis op zich. We zijn met zijn tweeën en een gids die ons de ins and outs van het leven in 

diep in de mijn

de mijnen verteld. Hij verteld over al de daar aan te treffen mineralen, de rituelen en hoe het goud gedolven werd. De mijnwerkers probeerde nog wel eens wat goud mee naar buiten te  smokkelen, achter in een holle kies in het haar of in de oren. Vaakkwamen ze er mee weg, maar vanzelfsprekend niet altijd met nare consequenties. Wie niet al te oplettend was nam risico met het 'goud van de domme', beter bekend als pyriet, zelfde uitstraling maar nix waard. Onder in de mijn treffen we een prachtig meertje, waar je letterlijk nu in 

goud zeef

de goudmijn kunt duiken (wie wil dat niet), maar dan moet je een flinke zak geld meenemen. ​Al met al een zeer interessant geheel en verdrietig als je weet hoeveel slaven hier het leven lieten.

Iets later, de rugzak weer op stappen we in de bus naarMariana, het volgende prachtige dorpje in de goud streek, een stuk kleiner maar niet minder leuk. Het is zondag en op het plein heerst vanaf 16.00 uur een uitgelaten stemming, heel het dorp en omstreken is uitgelopen om te borrelen en te feesten op het plein. Men doet zich te goed aan de biertjes en de feijoada (braziliaanse stoofschotel en meestal alleen in het weekend te verkrijgen). We mengen ons gemakkelijk in het feest en hebben een zeer plezant avondje. In eerste instantie denken we dat er iets speciaals aan de hand is, maar het is gewoon iedere zondag raak en op maandag wordt er daarom niet al te veel gewerkt.  

Hostel Mariana

Eigenlijk willen we naar het Natural Parque Diamantina maar dat kunnen we niet vanaf hier direct bereizen en wijzigen we ons plan maar weer eens, en we reizen met de trein van Belo Horizonte naar Colatina. De trein vertrekt om 7.30 s' morgensen brengt ons in 11 uur naar Colatina. Een prachtig treinreis dwars door de schitterende natuur. Een puur genot. Maar nog steeds de provincie niet uit, ongelofelijk. We besluiten maar weer eens dat een beetje zon en strand ons goed zal doen en we nemen een bus naar de kust, in de richting van Itaunhas, een dorpje at the end of the road. We maken een korte tussenstop in Conceicão de Barra omdat er geen aansluiting is, de bussen hebben ernstige vertraging, of terwijl heel het verkeer is ontregeld omdat we tot drie keer toe het pad kruisen met de olympische fakkeldrager.

Daarna gaan we door na markt ConceicaoItaunhas. Itaunhas is een pieplein vissersdorpje dat 2 x per jaar ontploft vanwege carnaval en het grote jaarlijkse Forro festival, daarom zijn er 57 pousadas en een handjevol campings, nu zo goed als leeg. Maar de duinen en het strand zijn er niet minder om. Het dorpje is jaren geleden in zijn geheel verplaatst omdat een grote zand verstuiving het oude dorpje overmeesterde. Wederom omringt door prachtig natuur en de leegte doet ons goed. we wandelen uren langs een leeg strand en door de duinen. Op zaterdag avond is er nog ergens een live bandje voor de locals en gaat men los op de hier wel bekende dansstijl de Forro (alleen mogelijk als je het in je genen hebt). Op de vooravond van de verjaardag van Machteld belanden we in het plaatselijke rockcafé waar de baas en zijn vriend samen los gaan op mooie rock videotjes. Maar ter ere 

tree in the middle of the roadvan ons feestje geven ze ons een korte introductie in de geschiedenis van de muziekstijlen van Bahia, de hier aan grenzende staat. Zo krijgen we een lesje over Toquinho, de grondlegger van Bossanova, de invloeden vanuit Afrika (zoals het instrument de Berimbau, een bijzonder snaarinstrument met de uitstraling van een boog gecombineerd een vishengel maar een prachtig geluid). Een klein maar leuk feestje. We zitten lekker op de beach tour en gaan vervolgens in de richting van Porto Seguro (Bahia) en direct door naar het dorpje Arraial d'Ayuda, bekend om haar prachtige stranden die in verbinding staan met de dorpjes Trancoso en Cariava. Hier komen we terecht in het Braziliaans beachlife, ondanks dat het hier 'winter' is zijn er ruim voldoendebadgasten en is het dorpje vol met barretjes, live muziekjes en restaurantjes. We komen in de relaxt modus, we kunnen goed gedijen in een plaatsje met nx, toerisme is niet de uitdaging..mensen vragen achter de schermen om nu eens fotos met mensen (ons zelf) erop maar daar komen we zelf niet meer op. 

red beach tussen Arraial d'Ayuda en Trancoso

We zijn los. Los van alles dat moet, dat hoort, dat je van te voren bedenkt. Wellicht zijn we gewoon ook verwend, lui (niet echt lui want we liepen ook 15 km over het strand) of gewoon een ietsie ouder stel dat ff nx hoeft, nx moet en gewoon enorm aan het genieten is van de vrijheid en het leven. Het is zalig maar de dagengaan soms voorbij door maar onderweg zijn, wachten weer voorbereiden op wat gaat komen, nagenieten waar we waren en van soms hele kleine leuke ontmoetingen. Zo zaten we die dag  op een terras, een soort van in gesprek met de reincarnatie van bob marley en een gepensioneerde rechter en zijn dochter. Bob, gitaarleraar op een school aan 8-10 jarige, de judge, nu schrijver van historische boeken. 

The judge

Op de achtergrond een triotje dat bijna de gehele cd speelde van italian mafia ( er wonen hier ruim 5000 italianen op 30000 inwoners dus dat is een aardige invloed wellicht). In de pauze begint bob op zijn gitaar te tokkelen en te zingen geweldig en geeft de gitaar vervolgens aan de judge, die ook begint te spelen en een prachtige blues a la BB-king tentoonspreidt. Geweldig! We bespreken de problemen van Brazilie, de zikamug en de olymp spelen, politiek,, pff dat is echt niet van betekenis. Fijne avonden, mooie ontmoetingen

Het is inmiddels 30 mei en we hebben weer een evaluatie, hoe gaan we? Doen we alles wat we willen? We voelen ons inmiddels lui en een beetje verwend door het lekkere eten, de relaxte sfeer en het is tijd voor weer wat actie. We kopen een volleybal en proberen iedere dag onze vingers te stretchen zodat we klaar zijn voor de volgende uitdagingen. 

mooie dameNu zijn we inmiddels al twee dagen in Salvador, wat een bruisende stad. Muziek, cultuur en leven op straat. Invloeden van vroeger, geschiedenis ligt & loopt op straat. Geweldig. We zullen alvast wat foto's uploaden (vooral voor Wineke) en een paar fotos met mensen (vooral voor Patrick) en dit stuk posten (vooral voor Mark) en de tekst daar komen we ws later wel weer aan toe :) Zoen

ps: voor wie het leuk vindt nog wat oudere plaatjes te zien hebben we nog wat fotos van Peru toegevoegd. het lukte ons destijds niet de foto's te uploaden. 

BewarenBewaren

Foto’s

7 Reacties

  1. Joost:
    3 juni 2016
    Mooi reisverslag, ik heb het weer met plezier gelezen! lekker genieten verder!!!
  2. Hans Olij:
    3 juni 2016
    Machteld en Willem, ja na vijf maanden reizen en trekken, moet je wel eens even helemaal niets doen,gewoon genieten dat je bent waar je bent. En ons als maar jaloers maken met jullie verhalen en foto's. Ik zou zeggen houd dit hoge niveau vol, voor jullie en voor ons volgers. Groet en zoen.
  3. Mirjam:
    3 juni 2016
    Lieve luitjes .
    Weer een heerlijke verhalen. Wat goed te lezen dat jullie zo genieten. Nog vele mooie ontmoetingen en ervaringen toegewenst. Liefs Mirjam
  4. Liesbeth:
    5 juni 2016
    Geweldig, en dat Maaike komt/ er nu is!
  5. Arienne:
    6 juni 2016
    Ha Machteld! Net een uurtje reisverslag-binge-reading, wat hebben jullie een prachtige maanden achter de rug! Heel leuk om te lezen. Het leest en ziet er erg relaxed uit en wat een variatie aan cultuur en natuur en wat-voor-categorie-dan-ook komt er voorbij! Hug. Arienne
  6. Mark:
    7 juni 2016
    helemaal geweldig weer, ik kan er weer ff tegen aan....ohhhhhh en hierrrrr...zonnnnnnnn
  7. Cyl Schueler:
    12 juni 2016
    Fijne reis verder. We zijn al weer benieuwd naar het vervolg. Dit soort avonturen zouden wij ons toch nooit hebben kunnen voorstellen! Het lijkt me een grandioze en ook overvloedige ervaring waar je wel eens even van moet terugschakelen. Groeten Cyl