Spectaculaire tochten & andere hoogtepunten

6 april 2016 - Cajamarca, Peru

Dag fijne mensen, we pakken het verhaal, na al het moois van de Galapagos, weer op in Cuenca. Een mooie koloniale stad. De inwoners strijden om het mooist met Quito. Wij vinden dat Cuenca wint. Als je toevallig eens in de buurt bent, spendeer er zeker een paar dagen. Het is goed weer en het is ook nog eens pasen.

ProcessieEr is de gelegenheid tot een goed uitgaansleven, zo ook een leuk barretje bij ons hostal, waar we samen met een grote groep Ecuadorianen voetbal kijken , erg leuk en gelukkig spelen ze op het nippertje gelijk. De nummer 14, Angel (hoe kan het ook anders op de dag dag Cruijff ons verliet) scoort in de laatste minuut van de blessuretijd.  Op goede vrijdag is het hele stadje in de ban van de processies. Na deze te hebben bijgewoond gaan we naar Turi, een grote kerk boven op de berg waarvandaan je over heel Cuenca uitkijkt. We zien hier nog net een stukje van de  echte uitvoering van Jesus Christ superstar, uitgevoerd door de plaatselijke toneelgroep die uit minstens 100 mannen, vrouwen en kinderen. Maar de echte attractie is de enorme opkomst, een zeer  gevarieerd publiek.Cuenca hat Wij kijken onze ogen uit. De meeste op hun paasbest met de "Cuenca"  hoed (deze wordt overigens veel gedragen in Panama (in eerste instanties om de werkers aan het Panama kanaal te behoeden voor de zon) en daarom nog wel eens de Panama hat genoemd, maar deze worden allemaal hier gevlochten. Je ziet ze in allerlei kwaliteiten. Hoe dunner het vlechtwerk hoe duurder.  Het vlechtwerk wordt vooral 's avonds en in de vroege ochtend gedaan, wanneer de dames nog geen last hebben van zweterige vingers. We toppen deze ochtend af met de reuze schommel, een heus hoogtepunt. Het voelt alsof we vliegen boven Cuenca, super gaaf :)).  

Ons leven voelt ook even als een achtbaan, we sjezen van de ene naar de andere prachtige ervaring. Het onderweg zijn bevalt ons erg goed. We genieten van de ontmoetingen, de natuur en de cultuur. De 28e maart is Willem  jarig, nog zo'n hoogtepunt. Dit gaan we  vieren we in het mooie Vilcabamba. Die verjaardag vieren we goed, samen met het personeel, want José de barman is ook jarig.. veel poolen, lekkere muziek, lol en piscosour. Willem dronk echt de allerlaatste piscoBirthday boys daar.. de fles was leeg..Dit hostal  is echt het einde, een soort van Spa, betaalbaar voor armoedzaaiers en backpackers, met gratis yoga, massages, alles wat je hartje begeert aan heerlijk ontbijt en alles goed verzorgt. Onze kamer is  een paradijsje met balkon en hangmat midden in de jungle. En ook nog eens een fantastische warme douche en dat is echt niet geworgde hier. We blijven er uiteindelijk vier dagen. Want in het prachtige Izhcayluma. In Villabamba is het goed vertoeven. Het is een zogenaamde blue zone. De inwoners hebben de naam nogal oud te worden. Zij wijden dit aan oa het water, maar wellicht ook de relaxte levenswijze, gezonde lucht en mineralen en iedereen is er blij. Totaal aantal inwoners = op dit moment 5000. Ruim 1000 hiervan zijn (opportunistische) amerikanen. Diez zijn hier waarschijnlijk ook gekomen om over de 100 te geraken. Eén van de wandelingen die we maken is  de Izchaylumaloop, uitgezet door het hostal; een hoogtepunt in alle opzichten, niet aan te bevelen als je wat last hebt van hoogtes. Maar het is adembenemend. Weliswaar worden we (bijna) omvergelopen door stieren en bewandelen we het allerengste (voor Machteld dan) smalle paadje van ons leven. Izhcaylumaloop heldWillem is stoer en gaat voor en wacht aan de overkant, het is maar 15 meter maar echt wel griezelig. Het  pad vervolgt daarna zeker een uur  lang over de toppen van de Andes, en dan moet je ook altijd weer naar beneden,.. snik. Stijl, steentjes, en af en toe moeten we zelfs op de bips (natuurlijk alleen Machteld). Maar de vergezichten zijn prachtig, werkelijk een hoogtepunt. In de verte de berg Mandango, het lijkt alsof er een gebouw staat maar niemand weet hoe het daar gekomen is (tenminste wij hebben hem niet kunnen achterhalen), er gaan geruchten over UFO's en andere fantastische overtuigingen. Maar het ziet er wel echt fantastisch uit. 

Maar aan al het goede komt een eind. We vertrekken uit Vilcabamba.  Mandangovroeg eruit, lekker ontbijten, we vullen de rugzaak weer en om 8 uur staan we aan de straatkant te wachten  op de bus naar Zumba. We zijn in opperbeste stemming want we gaan naar Peru, we waren 8 jaar geleden al eens in Peru en hebben daaraan veel goede herinneringen. Het eerste stuk van de route (uurtje) genieten we volop van de uitzichten. De weg wordt steiler, onge-asfalteerd, we zeggen tegen elkaar; hier zou je eigenlijk een 4x4 moeten hebben. Dan begint de bus te glijden en te glibberen. De wielen draaien door. Hup in zijn achteruit nog maar eens proberen, een paar x met gierende motor. En hier is de weg gelukkig nog best breed. Maar het lukt niet om over de modder heen te komen, het is eigenlijk een soort van dikke bruine klei, tengevolge van een kleine aardverschuiving door overmatige regen.  Dan komt de eerste truc: kranten op de weg, wij lachten schaapachtig, maar het blijkt dat dit vaker wordt gedaan (en regelmatig met succes). Als de kranten wegwapperen dan vangt de assistente ze op en legt ze weer voor een wiel en laat zich vervolgens vol spetteren met modder. Maar het helpt niet en is intussen is zij van voren geheel donkerbruin, het wordt tijd voor grof geschut. Uit de achterbak worden de scheppen tevoorschijn gehaald. Ons wordt vertrouwelijk toegefluisterd: het komt regelmatig voor hoor, zeker in het regenseizoen, en dat is het, maar toch wil niet iedereen in de bus blijven zitten terwijl de chauffeur zijn pogingen herhaald. Er worden stenen op de weg geschept en droge klei, Willem draagt ook een paar steentjes bij. Dan lukt het na nog een paar keer op en neer gelukkig wel en de bus schiet omhoog, wij sprinten er met zijn allen achteraan. Iets verder op stappen we weer in en de bus rijdt weer door. De rest van de weg is stijl, bij tijd en wijlen een stroompje, een kleine Smallertjeaardverschuiving, stijle afgrond, bij tegenliggers moeten er weer eentje achteruit tot er weer ruimte is. De trampoline del muerto is een watje. Soms is de weg zo smal, dat je je afvraagt of er wel een bus oppast. Willem sluit zijn ogen (over watjes gesproken), het is echt niet een heel fijne weg. Ik bedenk me dat we iemand op de hoogte moeten brengen hoe we onze nalatenschap hebben georganiseerd. Deze busrit duurt 6 uur en is hemelsbreed 76 km.

Vanaf Zumba nemen we een taxi, sGrens Peruamen met een Peruaan komen we tot een acceptabele prijs, de taxi zet ons af net voor de brug die de grens overgang vormt tussen Ecuador en Peru. Deze grensovergang  is super relaxed. Binnen vijftien minuten staan we in Peru om daar samen met onze nieuwe vriend een Taxi te pakken naar het eerstvolgende dorp. Na een heleboel, collectivo's, mototaxi's, nachtje slapen en weer taxi, collecitvo etc  komen we in Chachapoyas. Het is overigens geweldig hoe verschillend Peru is van Ecuador. Muur van Kuélap 3e niveauMen leeft op straat, alle dieren lopen los (koeien, paarden, kippen, zwijnen, ezels), alle huizen zijn beschilderd met namen van potentiële presidenten en congresleden. 10 april is immers verkiezingsdag. Maar goed Chachapoyas is een prachtig dorpje in de Amazonas, we komen bijna geen andere toeristen tegen behalve wanneer we toertjes doen. Eén van de toertjes brengt ons naar Kuelap, één van de belangrijkste Archeologische sites van Peru (maar dat zeggen ze allemaal) maar deze is echt schitterend. Het duurt even om er te komen, de laatste 37 km gaan over ongeasfalteerde smalle weg door verschillende boeren dorpjes,. Ze zijn daar inmiddels begonnen een 'teleferiqo' te bouwen. Dit maakt dat toekomstige toeristen niet meer die laatste 37 km (lees 2 uur) hoeven te berijden maar in 20 minuten Kuélap kunnen bereiken. Dan is het ook de verwachting en de wens dat het veel toeristen zal aantrekken. Nu komen er zo'n maximaal 30 toeristen per dag. Kuélap ligt op een hoogte van 3250 meter, meestal in de wolken, de originele bouwers van de stad werden dan ook de 'mensen(chacha) uit de wolken(poyas)' genoemd, later werd het ook nog bewoond door de Inca's. Kuélap was een elite centrum, hier woonden alleen de top politici en de hoog spirituelen. Een van de hoogtepunten is de 'temple mayor'. temple mayorDeze heeft een enorme doorsnee met in het midden een flesvormige holte. Bovenop werden de rituelen uitgevoerd waarbij o.a. menselijke botten in de fles werden geworpen. Interessant, en op deze zelfde tempel een gezichtje gericht op de ondergaande zon, om te bedanken voor de weer mooie dag. Het is een echt serene plek, nog veelal onontgonnen en delen zijn nog overwoekerd. Dat maakt dat je je even heel speciaal voelt. De muren zijn dubbel wand en meters dik, tussen de wanden in zijn veel menselijke botten gevonden, de vermeende bouwers, die met veel devotie daar deze geweldige stad hebben gebouwd.  

Later bezoeken we nog de sacrofagen en de grot van Quiocta, ook hier weer veel pre-inca materiaal. Bijzonder hier is dat alles nog relatief recent is ontdekt, vaak wisten de locals wel van het bestaan, maar het waren goed bewaarde geheimen. In de grot, waarvan het eerste deel ook een begraafplaats was, zijn zeer recent nog 2 achterkamers gevonden. Deze staan vol met de meest wonderbaarlijke stalagmieten en stalactieten. Met maar een beetje verbeelding lijkt het door mensenhanden gemaakt. Indrukwekkend. Wanneer we zeggen dat we vanuit Chachapoyas naar Cajamarca willen gaan wordt ons verteld dat dat pas echt spectaculair is. Maar wij zeggen wel wat gewend te zijn. Wij hebben immers wel wat ervaring opgedaan inmiddels. Maar deze weg slaat werkelijk alles, hoe prachtig en wat een weg. Om jullie een beetje een impressie te geven zullen we een nieuw filmpje naast het  filmpje van el trampoline del muerto plaatsen. Deze weg is net een achtbaan, maar gelukkig neemt de chauffeur ons leven serieus. Deze tocht duurt zo'n 10 uur. Na drie uur zijn we denk ik zo'n 60 km verder en hebben we de hoogte bereikt van 3600 meter. Het weggetje is echt rete smal, met de meest kromme bochtjes, kronkelt, het gelukkig iets kleinere busje, zich omhoog. Af en toe staat er een bordje dat mij hogelijk verbaasd; 'wilt u hier rechts houden' alsof er überhaupt een links en rechts bestaat!! Nu en dan stapt er ook nog iemand uit / in, meestal een indiaanse dame, met prachtige klederdracht, wijde rok, poncho, hoedje (soms een heeel hoog hoedje, en lange kousen. Hier en daar staat een klein huisje,  soms nog met een bewerkt stukje land of een paar koeien / schapen. Deze dieren moeten wel genetisch gemanipuleerd zijn want het is zo waanzinnig stijl. We bedenken dat de Nederlandse koeien hier allemaal naar beneden zullen rollen.  

hoofdingang Kuelap

Maar goed uiteindelijk bereiken we onze huidige bestemming; Cajamarca. De plek waar de koning van de Inca's Atahuanca door de spanjaarden werd belazerd en vervolgens onthoofd. Het is hier het Walhalla van de archeologische vind plekken. We zitten midden op de route van de Inca's.

Tegelijkertijdspelen hier de verkiezingen. Gisteren een anti-Keiko demonstratie, Keiko is de dochter van Fujimori en zij lijkt het deze keer mogelijk te gaan redden in tegenstelling tot 2011 waar zij maar nipt verloor van de huidige president, Ollanta Humana. Het gaat spannend worden. 

Foto’s

6 Reacties

  1. Annemieke Dijk:
    6 april 2016
    Wat fijn om af en toe een klein kadootje van jullie op de mail te krijgen. Ik geniet op afstand mee.
  2. Cathrien:
    6 april 2016
    Godnondeju wat FIJN weer.... Laat me ff enorm welkom ontsnappen uit de motregen en van het ons opgedrongen referendum (WHAT THE F%$#@&CK?!?) van vandaag. Verder zijn archeologie, politieke verhoudingen, religie en cultuur (en hoe jullie je daartoe verhouden èn bij voelen) best belangrijk, maar de belangrijkste vraag is natuurlijk toch: waar o waar heeft Willem tussen 30-3 en 2-4 zijn haar laten knippen? En eigenlijk ook: waarom? XXX!
  3. Brun:
    7 april 2016
    Wat weer een mooi verhaal. Ik wil nog meer avonturen lezen. Hou jullie taai en zet je schrap voor de nieuwe uitdaging!
    cheers B
  4. Willem & Machteld:
    7 april 2016
    Ok Catherina het was dus zo... de lokken van Willem waren zo droog als het pakje brandaris dat al drie maanden onder in zijn rugzak lag te wachten om dat allerlaatste shagje te roken op de 28e. Toen werd ons pijnlijk duidelijk dat er gewoon iets moest gebeuren. Maar de kapster was wel vrij van de korte achterklap.... en wij verdenken haar van volledige onervarenheid met krullen van het Europese soort. Zij begon met kleine puntjes maar iedere keer als zij om Willem heen liep vond ze het weer ongelijk en moest er ook van de andere zijde weer iets af. ... Zucht. Gelukkig heeft het nog 9 maanden om weer aan te groeien.
  5. Hans Olij:
    17 april 2016
    Machteld en Wim,
    Fijn om jullie verhalen te lezen. Niet altijd gespeend van jaloezie, maar soms met enige huiver en dan te bedenken dat jullie nog 9 maanden x zoveel avonturen te gaan hebben. Houd het allemaal heel, ook al beeft de aarde soms letterlijk onder jullie voeten.
  6. Cyl Schueler:
    23 april 2016
    Toen we terug kwamen van een vakantie op de Canarien vonden we jullie verslag. Dat mag er weer wezen! Wat een avonturen, geweldige ervaringen, leuk om te lezen. Vooral die genetisch gemanipuleerde koeien! Kris is voor de 5e keer geopereerd. Helaas, spannend of het gaat helpen. Goede reis en doe voorzichtig!! Lieve groeten Cyl