Een nieuwe koning; Thailand Part II

Op 6 december verloopt ons visa dus we moeten Myanmar verlaten. Je kunt het wel laten verlopen en een risico nemen maar daar hebben we toch geen trek in. Het is lastig in te schatten wat er met je kan / zal gebeuren, de verhalen zijn te divers. En notabene zijn we erg nieuwsgierig hoe het de nieuwe koning van Thailand vergaat. Dat zijn voorgeschiedenis geen onbeschreven blad is is duidelijk. Er wordt niet over gesproken. Er mag zelfs niet over gesproken worden. Je kunt er boetes en zelfs celstraf mee verdienen. Dus dat gaan wij dus ook niet doen. De beste man heeft 64 jaar gewacht en heeft 2 december j.l. Ja gezegd. Prins Maha Vajiralongkorn mag zich nu officieel Koning Rama X noemen.  Op dit moment zie je overal nog de foto's van zijn vader, hij regereerde 70 jaar, dat gaat deze nieuwe koning niet redden.  De rouw periode is eerder vastgesteld op een jaar. De kroning laat dus nog een jaar op zich wachten.

We doen het luxe deze keer en vliegen van Mandalay naar Thailand. We beginnen  in Chang Mai. Een grote (toeristische) stad zeer bekend om een aantal prachtige Wat's. Tempels gebouwd in opdracht van oude koningen. De meest indrukwekkende vonden we de Wat Chedi Luang. Deze werd gebouwd in 1391 tijdens het bewind van koning Saen Muang Ma om hier de as van zijn vader te huisvesten. In de 15e eeuw maakte koning Tilokaraj Wat Chedi Luang dit de thuisbasis van de Emerald Buddha, een in Thailand zeer vereerd beeld dat later werd overgebracht naar Wat Phra Kaew te Bangkok.  Een andere tempel de Wat Pan Tao is geheel van teakhout gemaakt. Wanneer we de laatste  tempel van de dag aandoen start hier net de ceremonie van de vier monniken (de ordination). Ik denk dat we midden in de begrafenis ceremonie zitten van een of ander bekende monnik en voel me daardoor niet op de juiste plek en kijk toe naar alle bewegingen en gedoe vanaf de buitenzijde. Later blijkt het dus de ceremonie van de vier monniken te zijn. Vier monniken krijgen een belangrijkere rol / positie en dat wordt groots gevierd. Als we niet veel later bij het monument van de vier... lopen  vallen we vol in de voorbereidingen van een optocht ter ere van dit feest waar ogenschijnlijk een aantal groeperingen hun bijdrage leveren. We zien prachtige dames in prachtige kleding met lange nagels, een groep mhongs, mannen met die hele korte broekjes en een paar echte knuffelmonniken. Vooral de monnik van orde en handhaving is voor ons een echte blije buddha, behalve wanneer de mensen niet doorrijden en het hem dus niet even meezit. Dan kijkt hij zwaar geïrriteerd en verstoord om zich heen. Een feest om vanaf een bankje naar te  kijken. 

Koning Ramkhamhaeng gaf in de dertiende eeuw opdracht om Sukhothai te bouwen. Sukothai was de eerste en oude hoofdstad van Siam. Deze koning was ook mede verantwoordelijk voor het samenstellen van het Thaise alfabet. Een belezen man denk ik dan maar. Inmiddels is Sukhotai Unesco erfgoed sinds 1991. En wij zijn getuigen van haar 25 jarige bestaansfeestje. Het light up festival heeft deze keer nog een extra bijzonder tintje. Wat is het een prachtig historisch erfgoed. Wij kunnen niet stoppen met het maken van plaatjes. Het centrum van aandacht is de Wat Mahathat, een koninklijke tempel voorzien van een enorm grote chedi (tempel ) Zulke mooie buddhas. Maar het pareltje is een piepklein tempeltje met hele smalle doorgangetjes, vlak naast de Wat Si Chum. Een pareltje van buiten en van binnen weer gevuld met heel veel mooie in omvang verschillende beeldjes.  Oh zo mooi allemaal. De tweede dag bezoeken we de Wat Saphan Hin, deze eenzame buddha ligt boven op een berg met een prachtig pad er naar toe. Het uitzicht is fraai. Op het hoofd van de Buddha groeit een boompje. Prachtig, verder is hij eigenlijk best vervallen. 

Via allerlei achteraf weggetjes en door kleine dorpen rijden we richting een enorm groot waterreservoir  in de vorm van een hart. Onderweg stoppen we voor een drankje bij een local supermarkt, annex benzinepomp verkoper van drankjes nootjes, chips ballonnen en andere ongein. Zijn hond bewaakt het gehele gebeuren en dat blijkt ook echt nodig. Wanneer er een auto passeert blijft hij pontificaal in het midden van de straat liggen.  De twee auto's die voorbij rijden moeten echt om hem heen. Een hond om rekening mee te houden. Na alle kleine dorpen te zijn gepasseerd (een feest) geraken we in een soort totaal desolate omgeving. De gebedsplaats zelf ligt  in het midden van het  hartvormige meer, het eilandje waarop de tempel staat heeft zelf ook de vorm van een hart. Het geheel is alle behalve hartverwarmend maar de tocht er naar toe en weer terug naar ons guesthouse des temeer. Als we bijna weer bij ons guesthouse zijn komen we langs een werkelijk internationaal aandoende kroeg, de Tree house. Het enige engelstalige aan het geheel is de naam. We lunchen heerlijk en bereiden ons weer voor op de laatste avond hier in Sukhothai. Willem zijn voet geneest minder snel dan we hadden gehoopt en de kneuzing is toch best heftig. We besluiten niet te gaan hiken in het noorden  maar richting het zuiden te gaan. We gaan daarom naar een van de vele eilanden van Thailand. Zon, zee en rust doet de 'klomp' voet vast goed.  

We kiezen een aardig populair eiland, Ko Samet. Niet opwindend maar goed voor ons doel en dichtbij Bangkok zodat we ook niet heel lang hoeven te reizen en de zwelling van de voet enigszins binnen de perken blijft. En het blijkt een goede keuze want nu worden we verwend met een ziekenbezoek van de Olthoffjes (Alias de Smetjes) want die zijn toevallig weer eens in de buurt. We zijn de koning te rijk. We hebben een paar vreselijk fijne dagen.

Vieren dat Luka (bijna) 8 wordt. Doen een snorkeltripje langs de nabij gelegen en onbewoonde eilanden, eten, zwemmen, spelen veel in het water en zijn verder ongelofelijk lui. Net wat we nodig hebben. Goed gezelschap en afronding van het afgelopen jaar.

En we starten met het ons heel langzaam voorbereiden op de terugreis. 

De 23e nemen we afscheid van elkaar, zij blijven wij gaan. De laatste twee dagen​ zijn we  nog in Bangkok.

In Bangkok varen we met een van de vele kanaalbootjes rond en wandelen door de gigantische winkelstraten en door het lumpinipark. We hebben deze keer een heel ander gevoel bij Bangkok dan de vorige keer dat we hier waren. We zitten deze keer vlakbij het onder toeristen erg populaire Kohsahnroad. OMG, wat een poppenkast. We vieren kerstavond bij Cloud 47, een van de rooftop terrassen van Bangkok waar geen strenge dresscode van kracht is. Hier mag je gewoon op je slippers naar boven. Met uitzicht op de toren MahaNhakon, van Rem Koolhaas (dank voor de attentie Machteld K) beleven we een mooie zonsondergang met een waanzinnig uitzicht ver deze enorme stad met ogenschijnlijk 'never ending lights'. We eindigen de avond bij een van de vele straat cocktail barretjes met een stel uit Canada. Gezellig. 

Zondags doen we het allerlaatste rondje en bezoeken nog de Wat Pho. De Wat Pho is de grootste en oudste wat in Bangkok (80.000 vierkante meter) en biedt onderdak aan meer dan duizend Boeddha-beeltenissen. Dit is meer dan enige andere tempel in het land.  De hier liggende (reclining) Boeddha is zesenveertig meter in lengte en vijftien meter in hoogte. Waanzinnig indrukwekkend. De liggende Boeddha is rijkelijk versierd met bladgoud en met parelmoer op de ogen en voetzolen. 

De tempel wordt ook wel gezien als de ontstaansplek van de traditionele Thaise massage. Zelfs voordat Wat Pho een tempel werd was het het centrum voor scholing in traditionele Thaise geneeskunde. Tijdens de restauratie door Rama III zijn er platen met daarin medische inscripties rondom de tempel geplaatst terwijl gelijktijdig in 1962 de school voor traditionele Thaise (kruiden-) geneeskunde en massages is opgericht. Na de Wat Pho lopen we in de richting van het grand Royal palace. Ons stevig voorgenomen deze keer hier wel naar binnen te gaan. Het is rondom het paleis letterlijk zwart van de mensen. Uit alle windstreken komen de Thaien, gekleed in het zwart, hun koning eren. Alle Thaise bezoekers krijgen de kans om afscheid te nemen van hun koning, hun respect te tonen, overal staan standjes waar ze gratis eten krijgen. Het is bijzonder om dit mee te maken. (af en toe zie je een oelewapperige toerist ook in de rij staan voor het eten, wij vinden het maar vreemd) en indrukwekkend om te zien. Door al deze vele bezoekers wordt ons wederom de lust ontnomen om naar binnen te gaan. We bezoeken in plaats daarvan de amulet markt en lunchen ergens bij een klein tentje aan het water. We sluiten af met een schouder\rug massage, Machteld wordt soepel gemasseerd en geniet, een halve meter daarnaast wordt Willem onder handen genomen door een kleine Thaise. Na afloop meldt een vrouw waar me mee aan de praat raakten: " ik heb nog nooit iemand zo mishandeld zien worden als jij" 

Met lichte weemoed nemen we afscheid van het reizen. We vliegen op tweede kerstdag naar huis. Vreemd maar ook weer fijn, de agenda stroomt langzaam vol met leuke afspraken.Super leuk vooruitzicht om velen van jullie al weer snel te zien.

Allen dank voor het lezen van ons blog en het regelmatig meeleven. Op de site maar vaak ook via andere wegen. Wij hebben in ieder geval vet genoten en hopen jullie ook een beetje... The end!

We don't cry because its over, We just smile because it happened.​  (Dr Seuss)

liefs