Myanmar, zo veel...

7 december 2016 - Chiang Mai, Thailand

Bamboe buddhaMyanmar, de ballonvlucht over Bagan is een droomwens die we al een tijd koesteren. We bereiden ons voor, LP en lezen het boek van Hans Hulst: Birmese Lente. Wat een verschrikkelijk regime was het, maar ondanks een bizar onrechtvaardige grondwet waar de generaals nog steeds de macht hebben, lijkt er ook een onomkeerbaar proces van meer vrijheid te zijn ontstaan en dat willen we proeven. Als we bij de meest zuidelijke grens Myanmar binnenvaren zijn de gevechten in de NO provincie al bezig. We hadden al gelezen dat bijna de hele bevolking inclusief de monniken een hekel hebben aan de moslimminderheid die voornamelijk in de Kachin provincie leven. We lezen steeds meer berichten hoe zij feitelijk het land worden uitgedreven, hun huizen worden verbrand, vrouwen verkracht, afschuwelijk! De regering ontkent, alles valt onder “ actions under the law of war”. We twijfelen, moeten we hier wel willen zijn? We wikken en wegen, we zijn in zo veel landen geweest waar corruptie hoogtij viert, waar vrijheid van meningsuiting een privilege is waar weinige van kunnen genieten, waar armoede als levenslot wordt ervaren ipv onrechtvaardig, de lijst is lang. Daar zijn we geweest en hebben steeds getracht waar kon vooral ons geld in lokale voorzieningen te besteden en zijn blijven genieten van de mensen die we ontmoeten. Dat is onze drive. We besluiten onze reis in Myanmar door te zetten. 

En nu achteraf zijn we blij met deze keuze. Myanmar, wat een prachtig land van Twee jonge monikkenVEEL, veel pagodas, veel lieve mensen, veel wegwerkzaamheden, veel prachtige natuur en vergezichten en ongelofelijk veel buddhisten en buddha beelden. Allen zijn ze groot(s) en vaak een haar of imitatie tand. Heel veel Betelkauwers, betelspuug, schrapende kelen en heel veel lekker eten. Veel mensen die met ons een selfie willen maken. Zo veel kleine en leuke ontmoetingen, soms door een paar zinnen, soms alleen maar oogcontact en dan van twee zijden een dikke vette glimlach of een 'mingalarbar'. Vandaar ook een kleine waarschuwing dit blog heeft veel tekst en heel veel bijbehorende foto's.

We gaan dus toch op naar de grens overgang met  Myanmar Rangon / Kawthaung. Sinds augustus 2016 mogen toeristen daar (weer) het land binnen. We nemen  afscheid van Thailand en de Olthoffjes. We hebben eigenlijk geen idee wat we kunnen verwachten. Er is vrij weinig informatie en de informatie die wel te verkrijgen is lijkt aan continue verandering onderhevig. Wel hebben we onze visa spullen op orde en digitaal, dat moet dus nog even op papier. Op de pier van Rangon, nog aan de Thaise zijde, moet het gemakkelijk zijn om onze letter of approval voor Myanmar uit te laten printen. No problem, todo possible, nada securo lijkt hier meer van kracht dan in Cuba.. Na lang rondlopen en zoeken lopen we een phone shop in en daar kunnen ze wel kopiëren, maar niet printen. Jammerrr. Wel weten zij een plekje waar dit wel kan. De assistent wordt uitgeleend om even met ons mee te lopen. Vier blokken en heel veel visluchten verder, een piepklein ander telefoon shopje. Kom maar binnen ga maar zitten en doe je ding, superlief. Met de verse prints in onze hand en de inmiddels wel wat zwaar voelende rugzak in de zinderende hitte lopen we samen met de assistent terug naar de pier. Daar staan allerlei vage mannen die ons wel willen helpen. Niet nodig wij redden onszelf. Stempels bij de immigratie voor exit, geen vragen verder. Op de pier liggen een enorme hoeveelheid oude longtails. We kunnen voor 2,5 € mee naar de overkant maar dan wel via toch zo’n mannetje die hier ook zeker wat aan heeft verdiend. Het bootje zit gezellig vol en godzijdank is de zee rustig, want een echt zeewaardig schip kun je dit niet noemen. Eerst nog langs een houten hut op palen, wederom immigratie. Dat gaat vlot, onderweg stapt er nog iemand op en het bootje vaart ons 15 minuten later langs een eiland waar op afstand de koppen worden geteld. Nog 15 minuten ander houten gebouw op palen, immigratie post Myanmar? Alle paspoorten worden gecheckt en binnen 5 minuten staan we aan wal. Dan nog even immigratie voor de toeristen. Een vaag hokje met 2 mannen stempelen van alles, nog maar eens een foto, of we alles even willen laten kopiëren, Win (die zich al vrij snel aan ons opgedrongen heeft als nieuwe vriend) loopt even met ons mee, naar een nog vager klein van alles en nog wat winkeltje met achterin een heuse kopieermachine. Als we niet veel later de kopieën inleveren bij de immigratiedienst wordt alles nogmaals gestempeld en zijn we binnen en mogen 28 dagen blijven! Geen vragen gesteld, geen enkele controle op bagage, hoe makkelijk en wonderlijk is dit nu weer allemaal. 

Kawthaung is een echt grensdorp. Overal handel, enorm veel bootverkeer. Win heeft een klein reisbureautje en kan van alles voor ons regelen. Hij geeft ons enorm veel informatie. Ik ben in het begin gezond achterdochtig maar het is allemaal vriendelijkheid. Het liefst willen we met een boot richting het Noorden. Daar komen we bedrogen uit. Dat kan echt niet verteld Win, er gaat wel een minivan. Het blijkt dat de government nieuwe wegen en goede bruggen heeft aangelegd door deze zuidelijke punt van Myanmar en daarom gaan er geen boten meer. Wel kunnen we een luxe cruise nemen, laat dat nou net niet in ons budget passen.. Jammer dat wordt dus een minivan. We lopen alle (drie)  pinautomaten af maar nergens succes (dat kan nog wel eens een probleem worden, wel lukt het enkele dollars te wisselen bij de bank. We worden warm ontvangen, krijgen koffie, 7 bankbediendes buigen zich over onze biljetten. Helaas alleen de schone briefjes. Een dame staat bij de balie en krijgt twee 'lingerietasjes vol' met briefjes. Dat ziet er gezellig uit. Dat willen wij ook, helaas wij krijgen een klein armoedig stapeltje,..Daar gaan wij het niet mee redden. En omdat we verwachten de komende dagen geen bank tegen te komen gaan we nogmaals op zoek naar geld. We zoeken door en lopen alle banken af, maar nergens worden onze visa bank kaarten geaccepteerd. Totdat een bewaker ons verwijst naar de ATM in een hotel, ergens boven op de berg. De weg ernaar toe Vier mannetjes met schalenis een feest. Overal worden we aangegaapt. Onze kleding is nog in Thailand stand. Dat moet conservatiever. Hier lopen de mannen nog in die prachtige Longyis, lange doeken die ze om het middel knopen en je ziet weinig blote knieen, net als de schotse mannenrok worden ook hier geen onderbroeken onder gedragen, vanwege gemak en warmte. Dames lopen in de meest mooie rokken en jurken (lichtelijk tuttig volgens onze normen maar toch prachtig). Grootste deel van de vrouwen heeft het gezicht ingesmeerd met Thanaka. Thanaka is  een mengsel van een wortel met aarde. Meisjes en vrouwen (soms ook een enkele man) smeren thanaka op hun gezicht. Het geeft een mooi geel effect. Het wordt gemaakt  van de bast van de Thanaka-boom. De bast wordt over een steen gemalen en daarna vermengd met wat water totdat er een lichte pasta ontstaat. De pasta wordt op de wang gesmeerd, soms met mooie patronen. soms gewoon een slordige streep. Thanaka werkt verkoelend, bestrijdt een vette huid en beschermt de huid tegen de zon. Vrouwen die op het veld werken smeren Visverkoopster @ Maungmagan beachdaarom dikke lagen op hun gezicht en armen. Sommige vrouwen geloven dat thanaka de huid lichter maakt en doen ook ’s nachts een dikke laag op hun gezicht. Het geeft een prachtig effect en is zeer fotogeniek. We komen langs een optocht van honderden kinderen die op blote voetjes en met grote zilveren schalen in de armen lopen en een enkele praalwagen waarop een man met bloemen in zijn haar hard zingt en soepel danst. Intussen lopen andere mannen met lange houten palen voor de wagen uit om al de elektriciteitsdraden in de lucht te houden. Het is voor Buddha. Vandaag is het de 8e dag van de week, Ruha krijgen we uitgelegd. 's avonds bezoeken we de 'hotelbar'. Een heel bijzondere ervaring. Jonge dames, op hoge hakjes en korte rokjes staan  op het podium en performen (een uitzondering daargelaten) slechte karaoke. Het publiek geeft ze een kerstboomslinger om de hals. Wat er daarna gebeurt laten we aan de lezer. Ons werd het niet echt duidelijk. 

Win heeft voor ons geregeld dat we bijna voorin in de minivan zitten (dan hebben we wat extra beenruimte, niet dus) wel  worden we als eerste exact om 12 uur opgehaald bij het hotel. Dan gaan we alle andere 12 passagiers ophalen. Anderhalf uur later rijden we het kleine grensplaatsje uit en rijden we over een recent open weg (voor toeristen) naar Myeik. Het is een prachtige rit langs heel veel palmbomen, rubberbomen en incidenteel een klein dorpje. Mensen leven hier ogenschijnlijk van de natuur (geen electra, incidenteel zien we een zonnepaneel.) Als de zon onder is worden veel huisjes met een enkele kaars verlicht. Nu en dan moet het busje op de rem, honden, koeien, buffalo's en mensen die ogenschijnlijk niet zo gewend zijn aan het verkeer.  

We lunchen bij een fantastisch restaurantje. Dames giechelen, vooral als ze de andere ogen, de vreemde kleding en toch ietwat lange mensen zien. Het eten is voortreffelijk. Sigaretjes worden gepresenteerd per stuk in een bakje op de tafel met Werk aan de straateen aansteker erbij. (back to the 60s). Hoe verder we komen hoe meer wegwerkzaamheden (soms in voorbereidingen ) er zijn. Mannen en vrouwen werken met minimale hulpmiddelen. Dames, vooral, dragen zware bakken met steen / zand, op het hoofd. Later wordt ons verteld  dat dit een manier is om van de belastingachterstand af te komen. 

In Myeik arriveren we midden in de nacht, het hotel dat we gereserveerd hebben heeft gelukkig een 24 uurs service en ze weten niet hoe snel ze de deur van de kamer achter ons dicht moeten doen. Tja en dan willen die gekken westerse mensen nog een biertje,... met veel handen en voeten communicatie krijgen we het voor elkaar. Het lukt en we voelen ons de koning te rijk. 

Na het ontbijt gaan we op zoek naar het centrum en een boot die ons verder noordelijk kan brengen. Boten varen helaas niet meer. Er is nu immers een weg en er zijn bruggen gebouwd. Er is te weinig vraag naar de boot (en die was toch al ernstig onbetrouwbaar). Dan maar een minivan reserveren bij een van de weinige plekken waar dit kan. We worden deze keer wederom als eerste en stipt op tijd opgehaald, nu zitten we wel direct achter de chauffeur en dan gaan we wederom de Pagoda daweirest ophalen en rijden ruim een uur later weer langs ons hotel de 'highway' op. We hebben niets kunnen reserveren in Dawei en het wordt later pijnlijk duidelijk waarom. Het is bijna full moon, en het is feest. Er zijn heel veel Myanmarezen die hier speciaal dit weekend naar toegekomen zijn om het feest te vieren. De minivandriver, Abou (zo klinkt het in ieder geval) ontfermt zich over ons (en overigens ook alle andere inzittende, no hotel? ooooh.. we will find for you). We rijden langs de eerste zes hotels, helaas vol en het gaat zo door. Inmiddels is ook Abou het zat maar hij geeft niet op. Hij neemt ons mee het terrein op van de pagode. We nestelen ons bij een stalletje. Hij belt wat en er komen nog twee jongen heren. Ook zij bellen, doen een rondje op de scooter,... nee heus alles vol. Dan komt Abou met het voorstel dat wij in zijn W en Abouminivan mogen slapen. Hij staat inmiddels geparkeerd in het licht van de pagode. We slapen in met op de achtergrond wederom de meest wonderlijke beats en karaoke zingende mensen. Abou neemt ons de volgende ochtend mee naar de happy bar voor ontbijt en zo kunnen wij gelukkig iets terug doen. Wij betalen het ontbijt en dan biedt hij aan tegen vergoeding ons naar Maungmagan te brengen, het strandplaatsje dichtbij. We moeten wel opschieten want hij heeft weer een volgende rit voor de boeg. Hij vindt voor ons de laatst beschikbare plek in Maungmagan, ook daar is het feest. We zijn blij en blijven hier vervolgens drie nachten. We zitten direct aan het strand en dat past goed bij de temperaturen. Zwemmen doe je wel (als nette toerist) met de kleding aan. 

Foto sessie met vier nieuwsgierige meidenHet strand is lang en de verschillen van de getijde zijn groots.. Zo machtig mooi het lijkt Normandie wel. We lopen langs het strand naar ‘de strip’. Een strook vol visverkopers, restaurantjes.  Kleine pick-ups rijden af en aan met ladingen locals. Het is iedere keer een fascinerend hoeveel mensen er nu weer uit de pick-up te voorschijn komen. Wij worden aangestaard en uitgenodigd voor weer eens wat foto sessies. nu met een paar prachtige meiden. helemaal leuk. We lunchen lekker (beetje op de gok, want weinig engels sprekende hier maar het is heerlijk) en we krijgen toch net weer eens iets anders dan we besteld hebben. Het is iedere keer weer een verassing. 

Het wordt eb. Kinderen spelen met grote oude binnenbanden, Willem weet nog, vroeger deden wij dat ook in Enspijk en het gebeurde wel eens in de drie dagen dat iemand zich openhaalde aan het ventiel. Dat gaf lelijke wonden. Machteld  herinnert Spelen met de tubes @ maungmagan beachzich Engeland 1978, op vakantie met fam daar gingen we met grote vrachtwagenbanden de stroomversnelling af. Wij waren toen allebei 12. Nu zie je dat hier en wat een dikke pret. De volgende dag bij sunset, huren wij ook twee van die grote tubes. Nemen een drankje mee en bekijken al dobberend in de zee de zonsondergang. Terwijl wij daar liggen te deinen lopen de vissers ons met grote netten voorbij. Wat een prachtig beeld. Als de Vissers @ maungmagankoperen ploert in de zee zakt en we terug naar de kust drijven worden we aan de andere zijde verrast door de supermaan. Wow, zo groot en zo mooi. We borrelen met 2 Zwitsers, terwijl rondom ons heen de Myanmarezen hun full moon vieren met ruim voldoende drank, karaoke en vuurwerk. Een bijzondere avond.

Als we de volgende ochtend langs het strand naar het vissersdorp lopen moeten we wel eerst even een grote rivier over voordat we het dorp bereiken. Het dorp is prachtig en tragisch tegelijk. We wandelen er doorheen, langs de kleine winkeltjes, de lokale visverwerkers etc. 

End of the road fishing village maungmagan valley

Mensen zijn wederom super vriendelijk, lachen ons toe of..? Kleine kindjes spelen in de zee. Om hen heen is het een smerige bende, er ligt veel afval en er liggen zelfs enige dodedieren te rotten. Het totaal is filmisch. Het wordt vloed, veel vissersboten varen uit en we verwachten dat we de rivier nu niet meer over kunnen dus we besluiten langs de weg terug te lopen, dat is wel even een flink eind langer. Onderweg krijgen we een lift van een Thaise man en zijn moeder op een brommertje met brede zijspan. Zo lief, en dan nodigen ze ons ook nog uit om te komen eten, helaas onze bus vertrekt om 2 pm. Jammer. 

BetelnutNaarmate we wat noordelijker komen lijkt het aantal mannen dat kauwt op een soort groene pakketjes toe te nemen. Het blijkt de ‘betelnut”  gewikkeld in een groen blad, laagje kalklijm, beetje van de betel, nicotine en het resultaat is een vreselijk rood spuug wat overal op de straat terug te vinden is. Daarnaast vergt het flink wat schrapen van de keel en van het gebit blijft weinig over. De glimlach van de gemiddelde betelkauwer is behoorlijk rood en verwoest. Het lijken vooral de minder bedeelden die je met een grote rode grijns toelachten. Overal op straat staan tafeltjes waarop de pakketjes worden klaargemaakt. 

Leng, onze dedicated host (en de enige die hier Engels spreekt)  regelt een buskaartje naar Mawlamyine. Leng zegt trots het is een snelweg, we verwachten er Lonely scooterwat van. In 8 uur leggen we 350 km af (duhhhuh). De weg is echter weer een plaatje, veel palmbomen, rubberbomen, koeien op straat en kleine dorpen. Hier is ook nog lang niet overal elektriciteit en ook hier wordt weer flink aan de weg gewerkt om het een halve meter te verbreden zodat er binnenkort 2 autos tegelijk kunnen rijden. Om 1 am in de ochtend komen we aan, net wakker en hup achterop de brommer naar ons nieuwe thuis. Dit guesthouse is een prachtig oud koloniaal pand en basic. Scooters blijk je nergens te kunnen huren maar een medewerker ‘leent’ ons zijn scooter voor een zeer schappelijke prijs. Omdat t een schakelbakkie is mag Machteld weer eens rijden en dat geeft onderweg veel hilariteit. Goed opletten want er steekt van alles onverwacht over: honden, koeien, ossen en geiten soms met een herder soms ook niet. 

We bezoeken de enorm grote ‘reclining Buddha’, de Win Swin Waw Ya. Hij is zo Reclining Buddhagroot en hol van binnen en heeft drie verdiepingen waar op een soort efteling-achtige wijze de beelden het verhaal van het buddhisme vertellen. Ook hier wordt de hel niet overgeslagen. vreselijke beelden weer. Onder aan de buddha krijgen we een tip van een lokale gids. Bezoek de Kar Mar Wet tempel zegt hij ons. Dat gaan we doen. Onderweg passeren we de grootste (nou ja dat zeggen ze hier, maar hij is inderdaad enorm) zittende buddha. 

Een half uurtje later brommeren we het dorpje in waar de Kar Mar Wet moet staan. In eerste instantie niet zo makkelijk te vinden maar we krijgen een brommer escorte. We worden voor de deur afgezet, hij ligt verstopt achter wat huizen. Deze tempel Kamarwet tempelwordt geleid door een monnik van 92, en hij leest nog zonder bril wordt ons meerdere malen vol trots verteld. Machteld wordt door een lieve vrouw bij de hand gepakt en meegenomen naar de gebedsplaats. Het is donker wanneer we binnenkomen maar de beheerder doet voor ons het licht aan. Wow, Wat een prachtige lampjes ). Werkelijk bijzonder mooie tempel. Honderd jaar oud, houten vloeren prachtig in de was, grote deuren. We worden nog uitgenodigd voor de thee en de lieve dame heeft voor ons speciaal een superlekker salade, tikkeltje pittig met noten en pepers en van alles en nog wat. En als slot natuurlijk weer even een fotosessie. We doneren voor de nieuw te bouwen bibliotheek als dank. We rijden terug in de richting van ons dorp en bezoeken onderweg o.a.  de KyauktalongThaung. De linker stupa is alleen voor de heren en Machteld klimt dus naar rechts en zwaait in de verte naar Willem. Het is wederom adembenemend mooi. 

Boottocht naar Hpa AnVanaf Mawlamyine nemen we de boot naar Hpa-an over de Salween rivier. Het is een prachtig bootje met een dakje waar we bovenop mogen zitten. Daar ontmoeten we drie leuke andere reizigers. Prachtige tochtje met de Nederlandse Joep en Dana en Nicole uit Zwitserland. We spreken af morgen met elkaar een scooter-tocht te doen.

We ontmoeten elkaar rond 10 am, Nicole en Dana gaan bij ons achterop want die durven het scooter rijden nog niet aan. We bezoeken een prachtig klein klooster, waar we uitgenodigd worden iets te eten vlak voordat monniken zelf lunchen. Wanneer de etensbel klinkt en de monniken aan hun gebed beginnen  nemen we afscheid. Het volgende punt van aandacht is Kyaulap en Sadar cave. De Sadar Cave is indrukwekkend, groot en Rijstplukkersveel beelden en groepen locals die hun eer aan buddha bewijzen. Schitterend. Aan het einde van de cave liggen bootjes die ons via de rivier weer terugbrengen naar onze scooters. We varen dwars door de rijstvelden, wat is het hier toch prachtig. Een van de grootste trekpleisters hier is Mount Zwegabin, overal vandaan kun je de pagode en het bijbehorende klooster boven op de berg zien liggen. Het is de hoogste en men verwijst er regelmatig naar. Dat wordt ons uitje voor de volgende dag. Deze berg leidt ons in 1250 stappen naar de pagoda. We zijn gelukkig heel vroeg opgestaan en beginnen om 7.30 am aan de eerste trede. Nu ligt de trap nog grotendeels in de schaduw en dat is erg aangenaam want het is pittig genoeg. Op de weg naar boven hebben we diverse ontmoetingen, allemaal andere zwetende en ploeterende mensen die de View vanaf Mt Zwegabinpagode en het klooster willen bezoeken. Veelal locals en af en toe een toerist. We hebben steeds weer pret met een groepje jongeren. De jongens rennen bijna naar boven maar wachten steeds op hun meisjes en helpen ze over de wat lastigere stukjes. Boven aan de berg vraagt een enthousiaste monnik hoe oud we zijn en worden we met woorden beloond en bedankt dat we de moeite hebben genomen en krijgen we het compliment dat we wel heel sterk moeten zijn (want we zien er duidelijk niet helemaal fit uit als we bovenaan komen ;( ). We lunchen genieten van het uitzicht en lopen langzaam terug in de brandende zon. 

Onze volgende stop is in Yangon. We hebben nog een tikkeltje spierpijn van onze beklimmingen en zijn dan ook licht verdrietig als we ontdekken dat ons nieuwe huis op de 6e verdieping ligt. Dit zijn  iedere keer dat we naar boven of beneden gaan Overburen van het hotel in Yangonbest veel tredes, 99 om precies te zijn, en dan vergeet je ook nog wel eens iets kom je achter als je bijna beneden bent. Best een klein beetje pijnlijk maar de spieren worden uitgedaagd en de laatste dag kost het geen enkele inspanning meer. Hier bezoeken we meest prachtige pagode tot nu toe. De Shwedagon pagode. Het is zo mooi,  er lopen wel wat toeristen rond, maar iedereen hier doet zijn ding. Overal monniken en mensen die de buddha van hun geboortedag wassen. Gebeden oplezend, knielen voor de enorme verscheidenheid aan kleine en grotere tempels. Echt prachtig. en zo veel! Vanaf Yangon willen we Jonge novicen in gebedmet de trein naar Bagan. We proberen kaartjes te kopen. Eerst belanden we aan de achterzijde van het station. Dit is  een oud rangeerterrein en hier wonen heel veel mensen dicht op elkaar en in grote armoede. Voor kaartjes en trein moeten we echt naar de andere kant van het spoor. Het is een schrijnend gezicht. Wij voelen ons beschaamd dat we zo maar hun plek zijn binnengewandeld. Als we dan via veel omwegen het loket hebben gevonden krijgen we de mededeling dat kaartverkoop op de dag van vertrek zelf is. No tickets today, tomorrow, 9 am… tsssssss. Dan maar beetje rondsjokken, op zoek naar die ene perfecte koffie. Lopen we de meest prachtige markt over, daarnaast allerlei winkeltjes met sieraden houtsnijwerken, prachtige longyis etc etc, een feest voor het oog, onderweg eten we nog maar eens zon fantastisch lekkere pommelo. We lunchen en de dag gaat zo maar voorbij. 

De volgende ochtend doen we een nieuwe poging op het station. We zijn er vroeg maar  alles vol en de (sleepers al helemaal), ok nieuw plan dan maar een bus. Op naar een willekeurig reisbureau.. Helaas geen stoelen meer, alles vol. Licht verbolgen lopen we maar weer de 99 tredes. De receptioniste, een van het volhardend type doen we ons verhaal. Zij gaat eens bellen. Bij het 11e belletje heeft ze beet. De laatste drie stoeltjes voor ons en Noa een andere dame die ook dolgraag naar Bagan wil. Wel helemaal achterin, dus dat wordt lekker hobbelen, maar we gaan vanmiddag om 4 pm en dat is goed. 

Om vijf am de volgende ochtend zijn we in oud Bagan. Met een taxi gaan we naar (blijkt later) een van de meest toeristische plekken van Bagan om de sunrise. te Zonsondergang Baganzien. We kijken naar onze eerste zonsopgang in Bagan, met Noa en nog zeker honderd anderen.. dat kan beter. In ons midden een chinees, deffinely ‘the master of farts’. Alle 99 anderen verbazen zich terwijl de man in kwestie er schijt aan heeft terwijl hij mij met zijn enorme telelens mij meerdere malen voor het hoofd stoot. Hopelijk heeft het hem een mooi plaatje opgeleverd. 

We logeren deze keer in een prachtig guesthouse. We huren e-bikes en rijden geluidloos een dag door dit fascinerende landschap met 4000 pagodes. We dwalen langs de tempels, kleine W en M in de ballondorpen en het is allemaal zo prachtig en zo veel! We eindigen bij een kleine pagode waar een local ons naar toe leidt, daar kunnen we echt genieten van de zonsondergang. Dat hij ons daarna nog wat ‘zelf; geschilderde kunstwerken wil verkopen.. tja dat doen we dan toch voor het goede doel en als dank voor al zijn aandacht.Deze tempels werden ooit gebouwd in opdracht van een oude koning.(zoek jaartal)  We toppen ons bezoek aan Bagan af met een  ballonvaart, bij zonsopgang, een werkelijk unieke ervaring. Wow, wat zijn wij toch dikke bofkonten. 

Na Bagan besluiten we om niet naar het al bekende Inle lake te gaan of de tracking van Kalaw daar naar toe te doen. Wij gaan of the beaten track, op naar Indawgyi Lake, het noorden van Kachin state. Maar dan moeten we even een tussenstop maken in Mandalay. We zijn 1 middag in Mandalay en vinden wel even snel onze stamkroeg/ restaurant.. In ons hostel ontmoeten de vriendin van klaas de stekker trekker, interessant. Inmiddels zijn er weer nieuwe gevechten in rakhine met de long…het is vreemd om in een land te zijn waar op nog geen 250 km van ons vandaan nog flink gevochten wordt. In de Myanmar times volgen we het nieuws., is het wel veilig om naar het Noorden te gaan, we zitten dan maar 200 km van de dorpen waar deze plaats vinden. De informatie die we kunnen vinden en krijgen maakt dat we toch gaan, het is veilig voor ons toeristen als we maar niet te veel van de gebaande paden treden. 

We fietsen naar het station, eerst maar weer eens via de verkeerde kant het station benaderen. Dit levert ons weer eens een kijkje op hoe de meest armen leven. Dicht langs het spoor, in piepkleine bamboe hutjes, grote waterbakken waar de was wordt gedaan en de kinderen worden gewassen. Wij zoeken tussen de hutjes door het pad naar de kaartverkoop, iedereen glimlacht ons toe en wijst ons een richting op. Dit keer lukt het ons wel een kaartje te krijgen voor de trein. We gaan met de trein Voetballen met een varkennaar Hopin. Als we dan het loket vinden zijn er inmiddels geen slaapplekken meer, alleen nog upper class, of ordinairy (houten bankjes in een bijna geheel afgesloten ruimte) dan toch maar de upperclass. Morgen kunnen we de kaartjes afhalen. Er staat duidelijk op: sold to tourist en waar we moeten zitten. Toch als we de volgende dag ons melden worden we eerst in een soort van luxe slaapwagon geplaatst… het geluk duurt 10 minuten dan komt de ‘hoofd’ conducteur en die kan schijnbaar wel het kaartje ontleden en verwijst ons naar onze werkelijke stoelen. Achttien uur lang schommelen we van voor (40 km per uur) naar achter van links naar rechts en naar boven met een hoek van soms meer dan 30 graden. Het is een mirakel hoe deze locomotief en het spoor elkaar steeds weer lijken te vinden. Onvoorstelbaar vind ik het hoe mensen hier kunnen slapen. De truc blijkt: zo dicht mogelijk bij de grond. Verkopers van drankjes en voedsel (en soms horloges) lopen regelmatig door de trein en als ze uitstappen, stappen er weer nieuwe verkopers in. We komen niets te kort behalve slaap. Wat een helle rit. Behalve ons en een ander toerist heeft iedereen zijn bagage grondig vastgebonden, later als de rugzak van de italiaan deels naar beneden komt beseffen we pas dat dit de garantie is voor een rustige nacht.. 

Om 6 am komen we aan in Hopin, we leven nog!! De trein heeft het spoor steeds weer gevonden. We vinden (oh nee hij vind ons) een pickup  (geen stoeltjes maar achter in de bak) en rijden we met een prachtige sunset naar indawgyi lake .. er Guesthouse lontonstond 3 uur voor maar onze myanmarese max verstappen deed het in 1,5,.. wij hebben blauwe billen.. maar zijn blij dat we er zijn. Gelukkig er is nog plek in het enige guesthouse in het kleine dorpje Lonton. Het is prachtig gelegen en super basic. Koud water,  harde bedden, maar nieuwe dekens verteld onze landlord trots. Lonton is  1 1/2 straat, 60 huizen.. maar men o men wat een view.. een leeg meer, vissersbootjes, vergezichten.. zo prachtig, zo veel moois. Het was de treinreis waard. We ontbijten bij een van de kleine restaurantjes aan de overkant (tip van de landlord, het is ws familie)

We lopen in de richting van  de Shwe Myitzu pagode. Halverwege de ‘wandeltocht’ Tractor met kids in Lontondrinken we een fantaatje en zien een fantastische oude zandwagen, de mannen hebben pauze terwijl ze de motor koelen met bakken koud water, intussen komt er een kudde ossen voorbij en aan de overkant van de straat pompt een vrouw water op om haar pannen te wassen. De rest van het dorpje gaapt ons wat aan. Wij lopen door, het net benoemde vrachtwagentje haalt ons in en biedt ons een lift aan. We rijden de laatste drie kilometer mee bovenop een bak zand. Halverwege stopt hij nog even, en schuift de reserveband zo dicht mogelijk naar ons toe en gebaart ons dat we daar best op mogen zitten. Wat is het hier fantastisch. 

De pagode ligt midden in het meer. Aan het eind van het droge seizoen komen hier 100.000 locals naar toe om dat te vieren. Dan kun je naar de pagode lopen, nu kun je een bootje huren. Het uitzicht is fantastisch en de meeuwen vinden dat duidelijk Vissers met heel ver weg Myitzu pagodeook en dan is het toch anders lopen op je blote kakkies. Het publiek in het hostel is een bijzondere mix van gasten die hier wat komen doen vanuit werk, flora en fauna en wat reizigers die wat langer onderweg zijn. Met een van hen huren we de volgende dag een boot die ons in vijf uur alle mooie plekjes op en rondom het meer zal laten zien. Als de zon bijna onder is houdt de motor er mee op. De bootsman doet nog wat verwoede pogingen het ding aan de praat te krijgen. Het resultaat is: een prachtige zonsondergang op het meer, de eerste sterren, dan alle sterren en alle muggen. Uiteindelijk peddelen we  met de planken van de houten bankjes ons terug naar de kant. Waar we opgewacht worden door de eigenaar van de boot. 

Enkele dagen later nemen we een pick-up (deze keer een luxe wagen) terug naar Hopin om vandaar uit weer terug naar Madalay te gaan. De trein heeft slechts ordinairy class in de express trein, of upperclass in de volgende trein (slowtrain, deze doet er minstens 2x zo lang over) de trein en dat gaan we dus echt niet doen.. Nu vinden wij de man van een paar dagen geleden. Hij heeft ook een minivan die naar Mandalay gaat. En dat zal ook flink korter zijn. De chauffeur is fan van het spel wie houdt het langst vol om niet te wijken. Het is twee richtingsverkeer maar het Lekke bandovergrote deel van de weg is een-baans breed met een brede berm. Brommers horen in het zand/ berm lijkt hij te vinden als ze niet op zij gaan zorgt hij er wel voor… de weg is nieuw.. maar nog niet overal glad.. zeg maar. Na een aantal uur krijgen we een lekke band. De krik doet het niet. Er wordt na een aantal pogingen een vrachtwagen aangehouden die een beste krik heeft. Hoe veel mannen heb je nodig om 1 band te verwisselen? Hier zijn het er duidelijk een stuk of zeven ;). Na  een klein uurtje zijn we weer op weg. Niet veel later stoppen we  bij een tweedehandsbanden / repair shop. De band wordt gereperareerd op zeer ouderwetse maar effectieve wijze. Als we bijna in Mandalay zijn (middernacht) stopt het busje. De chauffeur ontmoet zijn zus. Hij heeft lekkere vispakketjes meegenomen voor haar. Op zijn gemakkie gaat bij samen met haar en haar man  lekker relaxt ergens onder een boom zitten babbelen. Dan raakt Machteld voor het eerst sinds tijden weer een klein beetje geïrriteerd… ‘man het is 1 am ik wil naar bed en we zijn er bijna’ . Vanzelfsprekend zijn we niet onbeleefd maar als we beginnen de weg af te turen en ongeduldig rond te drentelen beslist de beste man om het busje weer te starten. …. 

Het hotel  heeft fietsen en zo bewegen we ons we  een paar dagen door Mandalay. We bezoeken het royal palace (replica van het orginele en in WW 2 verwoeste paleis) omringt door een militaire basis. Doet ons niet echt iets  en niet veel later fietsen we langs de vele kloosters en pagodes, mooie remote wijken… op de gok, Sutaungpye Pagodadie Mandalay rijk is.. Het is prachtig.. We fietsen Mandalay hill op, dat is zweten op deze toch niet echt stoere en te kleine fietsen en naar de prachtige Sutaung pye pagoda.. overweldigend mooi. Wat een uitzicht en wederom hoe tof iedere keer te zien hoe men hier Buddha zijn eer komt bewijzen. We eten bij onze stamkroeg, ze beginnen ons al te kennen. We zijn de enige toeristen hier dus dat is ook niet al te moeilijk. De volgende dag huren we een brommertje. We rijden langs de rivier, waar tevens de armoede zichtbaar groot is. Ons doel is Inwa, een oude stad en op de terugweg de meest bekende en meest gefotografeerde brug van Myanmar. Als we ergens een stijl weggetje afrijden maakt de scooter een kleine slip. Gevolg, Willem een open knie en een voet behoorlijk gehavend. Binnen vijf seconde vliegen er uit allerlei hoeken mensen rond die hulp bieden of toeschouwen. Een jonge man neemt mij mee naar een klein winkeletje en daar helpen ze mij de spiegel er weer op zetten, een ander haalt Scene na het slippertjejodium en pleisters. Samen verzorgen we Willems wonden terwijl de kleine jongens de vliegen van hem weg slaan die op het bloed afkomen.  Half uurtje later en van de schrik bekomen rijden we door naar Inwa waar we plotseling in een soort toeristische fuik  rijden. We bezoeken de oude stad natuurlijk wel, mooie echte oude pagodes, tempel en overal paard en wagens die de toeristen rondrijden. We denken de dag romantisch af te sluiten bij de U Bien Bridge. De meest gefotografeerde brug van Myanmar. Hij staat op hoge Prachtige oude Budhha Inwapalen en is volledig van teakhout en vol met mensen. Dit  valt dus effe tegen. Het is een groot komen en gaan van toeristen, bussen onder de brug, daar waren we even niet op voorbereid. Dat er ook ander mensen zijn met hetzelfde idee, ok, maar zo veel… We rijden er snel weer van door en rijden Mandalay weer in via een wat gekke route en komen daardoor langs de meest verassende markten, bloemen, vlees, fruit, en heel veel verkeer en toeters maar oh wat veel genieten.  

Helaas is ons visa op, we gaan afscheid nemen van Mandalay, van Myanmar. We eten nog een laatste keer bij onze stam’kroeg’, voeren nog een keer de plaatselijke hond en de kat, genieten nog een keer van de veelheid aan lekkere hapjes. Op weg Drie vrouwelijke monnikken achterzijdenaar ons hotel passeren we een straatfeest, nog even kijken dan. Er wordt volop gezongen en gedanst. We worden warm onthaald, dansen mee en babbelen wat doen een paar selfies en dan barst er ineens een ruzietje los dat snel uitgroeit tot een fel handgemeen. Wij gaan er maar van tussen dat lijkt ons verstandig. Het is 11 pm en we fietsen door de inmiddels verlaten straten van Mandalay, Geen brommers geen toeters geen niks alleen maar veel leegte en met dat  gevoel vliegen we op 6 december naar Chang Mai in Thailand.

Foto’s

4 Reacties

  1. Fryda:
    7 december 2016
    Geweldig! Heerlijk! Zo leuk ook ,dat jullie dat allemaal opschrijven met foto's erbij. Tis toch een beetje meereizen zo, zeker als je er vanuit eigen ervaringen ook een goede voorstelling bij kan maken. Geniet er nog maar even van... de vrijheid, de warmte, de lieve mensen. Die heb je hier natuurlijk ook wel, maar.... is toch anders.
  2. Arienne Visser:
    7 december 2016
    Wat een mooi verhaal weer. Heel bijzonder land.
  3. Anneke:
    7 december 2016
    Wederom genoten van jullie geweldige ervaringen en de schitterende foto's!
    Geniet nog maar van de laatste weken...xx
  4. Willem & Machteld:
    9 december 2016
    Fijn dank jullie wel. Vanavond hadden we een fantastische ontmoeting met een monnik. Hij vond het zelf heel fijn als we steeds maar fotos namen van hem, met ons of de gebouwen. Zie Thailand Part II fotos. Wij blijven genieten. liefs