Live is sad & beautiful

Als eerste, sorry voor de enorme hoeveelheid tekst,.. maar het kon even niet anders. Dus ter compensatie even wat minder foto's in de tekst, maar bekijk vooral ons album (foto's & video's) van de Galapagos,…  te mooi. 

Maar daar gaan we dan;  Het gegeven is dat we hier twee van onze bucketlist items kunnen afvinken. We hebben heel hoog in de Andes een prachtige driedaagse wandeling gemaakt, de Quilotoa loop, de vulkanen rondom Quito bewondert en het mag duidelijk zijn dat de Galapagos eilanden een alles overstijgend  hoogtepunt zijn. 

Maar eerst de Quilotoaloop

Je kunt de Quilotoa loop in twee richtingen lopen, van hoog naar laag of andersom (maar het verschil  is minimaal). Wij begonnen hem eigenlijk bij het hoogtepunt, de laguna de Quilotoa. Echt een prachtige krater met een meer dan mooie laguna. De kleur van het water verandert steeds van kleur, diepblauw, diep groen, en het helderste blauw. Vanaf de rand kijk je 400 meter naar beneden, echt grandioos. als je naar beneden kijkt snap je direct dat de indiginous ervan overtuigd zijn dat het meer geen bodem heeft,.. (Volgens geologen heeft het echter wel een bodem maar hij is onwaarschijnlijk diep, namelijk bij benadering zo’n 250 meter). We hadden helaas geen tijd om naar beneden te wandelen en op het meer te kajakken, want we hebben deze x wel een ‘tight scedule’ omdat we onze vlucht naar de Galapagos willen halen. Helaas is het bewolkt en zien we 10 minuten later helemaal geen laguna meer, alleen maar wolk. We hebben drie dagen de tijd om de loop te lopen en dat moet ruim voldoende zijn. Het weer is verder over het algemeen gunstig, af en toe een zonnetje, niet te warm en een stevige regenbui op zijn  tijd. Maar eerst verlaten we de gebaande paden nog maar eens om onze naam eer aan te doen. We zien een heel klein minipaadje over het hoofd en lopen met volle overtuigingen toch het verkeerde paadje af, blijkbaar in de richting van twee huisjes. We waren in alle route beschrijvingen er al voor gewaarschuwd,’ gij zult verdwalen’. Maar gelukkig is daar een klein Ecuadoriaantje, die als een soort duveltje uit een doosje achter een bosje vandaan komt als had hij daar liggen wachten op zijn prooi van de dag. Gelukkig nog niet helemaal beneden aan de verkeerde kant en hij (José, was bereid ons tegen een klein prijsje, weer op het rechte pad te brengen. (hij moest eens weten),.. maar goed, zo gezegd zo gedaan, na een flinke klim door het wild geraakten we snel weer op het juiste pad. En wonderlijk, hier is het deze gehele hike eigenlijk bij gebleven, wij zijn er trots op en vinden dit persoonlijk een hele prestatie. Het is überhaupt fantastisch, de gehele route is bewegwijzerd met geel of rode strepen (naar gelang men ogenschijnlijk zinvol vond) maar dan vooral op rechte stukken, waar je eigenlijk geen kant op kan. Daarentegen ontbreken deze  toch vaak op een aantal cruciale punten. Maar we hadden van het hostel een heel goede beschrijving gekregen en dat helpt. Maar goed, José brengt ons weer naar de rand van de krater en nogmaals zien we het meer nu geheel onbewolkt en met de mooiste kleuren. We daalden in 3 dagen wandelen meer dan 2000 meter en stegen er 1750. En bij tijd en wijlen behoorlijke stijl. Soms ook blij dat ik die paar ons kwijt ben, want we klauterde soms door zeer smalle aardwallen door, behoorlijk stijl omhoog of omlaag, (oma van 80 gaat er overigens nog behoorlijk vlot omhoog met haar meer dan kromme lijfje:() Maar steeds weer worden we beloond door de meest prachtige vergezichten van de canyon en de vlaktes. De eerste dag van de hike eindigt met een enorm heftige bui, de laatste kilometer krijgen we een lift en druipend komen we aan bij hostal Mama Hilda. Lola de gastvrouw ontvangt ons met open armen en heet ons direct van harte welkom, met een warme glimlach en biedt ons een goede prijs voor een kamer met een eigen houtkachel, diner en als we ons omgekleed hebben is erop hot chocolate con ron, een zaligheid. De tweede dag vinden we eigenlijk de mooiste, de ochtend is lekker zonnig, we lopen het grootste deel langs een bruinig riviertje dat driftig stroomt. De afdaling er naar toe  is pittig maar wat is het mooi! We nemen een pauze, fruitreepje, drankje en Willem rookt lekker een sigaretje. Als ik boven ons iets hoor ritselen kijk ik nieuwsgierig omhoog, in de hoop iets van een lama of alpaca te zien maar uit de bosjes verschijnt een enorm rotsblok dat recht op Willem afrolt. Gelukkig reageert hij gepast op mijn totaal aan alle richtinggevende ontbrekende uitroep; PAS OP. Hij springt godzijdank de goede kant op anders was hij zo mee het bruine riviertje in gerold. Opgelucht hervatten wij onze tocht. Niet heel lang daarna treffen we ons volgende obstakel; een heel dikke boom die een bruggetje genoemd wordt, want schrijft men er is een soort van ‘handcable” gemaakt, deze hangt dusdanig ver uit het lood dat je eigenlijk op je hurken erover heen moet, daar hebben we dus niets aan. Schoorvoetend, schuifelend komen we toch aan de overkant, vervaarlijk balancerend met ons toch goed gevulde rugzak. Als we de overkant bereiken wacht daar een groepje gezellige 20 tigers die we, als we omkijken, nog net niet huppelend de overkant zien bereiken. Goh … , We eindigen de tweede dag met een behoorlijk lange klim die eindigt bij hostel Llullu Llama. 

Onderweg komen we weer allerlei bekende tegen uit het een na laatste hostel, zij lopen de loop andersom. Gezellig hoor, even babbelen en weer door. Wonderlijk te zien hoeveel jonge mensen lang aan het reizen zijn, vaak gecombineerd met vrijwilligerswerk of het tijdelijk werken in hostels. Ook het laatste hostel van de hike is het niet anders. Twee jonge fransozen runnen het dagelijks reilen en zeilen in het hostel. ook hier is het weer alles inclusief  slapen, diner en ontbijt voor een fijn prijsje. Het is niet voor niks allemaal inclusief want in de dorpjes waar we overnachten is buiten de hostels ook helemaal niets te vinden met uitzondering van een piepklein winkeltje met de hoogst nodige spulletjes voor het dagelijks leven. Geen hond te bekennen :).

En dan; tatatatatataaaaa DE GALAPAGOS!!!!!!!!!!! <3 

"It is not the strongest of the species that survives, nor the most intelligent that survives. It is the one that is the most adaptable to change." Charles Darwin

Wij staan eerst heel even stil bij voor ons twee heel belangrijke mensen, zeker als het gaat over de Galapagos en reizen. Piet, ouwe trouwe Piet, vriend van Willem die altijd veel liefde had voor Darwin, evolutie en zware franse tabak. De ander is natuurlijk Mannus, hij reist eigenlijk de hele tijd al me ons mee. Deze dagen speciaal hier op de Galapagos nog wat sterker, wat had hij hier graag  bij geweest. Wij kijken door jouw verrekijker naar de bleu footed boobie, de zeeleeuwtjes en de meest schitterende beelden van de rode fregat. De dag van aankomst gaan we al direct de zee op. ’s Middags snorkelen we, boven de haaien (dat is weer eens iets anders dan zwemmen met dolfijntjes) we zien grote groep mantra’s, een gekke dikke dikke vis (de naam is ons even ontschoten), later nog een enorm grote schildpad, vissen met dikke gele botox-achtige lipjes, en verder alles wat je in je aquarium tegen kan komen. Het is waanzinnig en dan gaan we nog wandelen. Op North Seymour eiland, waar we iedere meter weer in verbazing vervallen. Grote leguanen, kleine zeeleeuwtjes, blue footed boobies, rode freqatten, het is overweldigend. 

We zien hoe een moeder fregat haar kleine te eten geeft, die kleine was overigens al 1 jaar oud, (zij worden een jaar lang gevoed voor dat ze meegaan op voedseljacht) die vlak daarvoor een soort van hulpeloos kirrend in een struik hangt. Twee boobies die flirten, hij geeft strootjes aan haar, zij weigert en schudt arrogant haar veren los, maar later gaan ze toch met zijn tweetjes op zoek naar een rustig plekje. Een leguaan die veelbetekenend over de zee uit kijkt, de andere peuzelt gretig op een cactus, de enige vorm van vocht die hij op dit eiland kan vinden. Er zijn overigens meer dan 100 eilanden, slechts 3 bewoont en slechts 2 daarvan hebben zoet water. En dit alles te midden van een prachtig kleurende zee. Ook hier weer, soms diep donker blauw en soms bijna van het mooiste en het lichtste azuurblauw dat je je kunt voorstellen.

Onze  gids vertelt graag, hij weet enorm veel. Helaas kan ons brein niet alles onthouden en bovendien wijden we dan te veel uit. Maar wel interessant om te weten is dat de eilanden langzaam verschuiven, het zijn zoals ze dat noemen oceanische eilanden, ontstaan vanuit de zee, die heel langzaam verschuiven op de ‘Nazca Plate’ steeds verder uit de kust van Ecuador, niet dat je het voelt (zo’n 70 km in 1 miljoen jaar…) niet al te snel dus. Het gaat zo acht dagen door. Iedere dag hebben we minimaal vier activiteiten, meestal 2 wandelingen en 1 of 2 snorkel-momenten. De tweede dag bv staan we om 6.00 uur op. Om 06.30 onze eerste snorkel activiteit, deep sea, ruw. Het plan is het kanaal door in de “kicker rock’ maar de stroming is sterk en het zicht is niet zo goed. hebben we ook eens een beetje pech.  We zien niet heel veel diepte, want het is een  beetje troebel… maar we zien wel een hamerhead shark, vlak onder ons (groter dan onszelf,… oeps, zwem jij maar een klein beetje door) een zeeleeuw zwemt vlak voor onze neus (oh blijf bij ons)., een schildpad van het hele grote soort, wuivend met zijn vinnen, prachtig.  Daarna een wandeling langs het strand van Cerro Bruso op San Christobal. Later zwemmen met een pinguïn, silky shark, eagle reys  2 grote met hun baby's, vlak voor ons neus, zie filmpje ‘family Eagle Reys'. met verschillende zeeleeuwen en vooral de baby zeeleeuwtjes zijn te gaaf om te zien zwemmen. Ze spelen echt met elkaar. Ze doen een spelletje, 1 heeft een stokje en zwemt dan heel hard weg, dan volgen de andere 10, ze ‘surfen’ dan naar de waterlijn en weer terug, fantastisch zie ons filmpje ‘jardin de niños’. We bezoeken diverse eilanden waar we iedere keer weer andere vegetatie zien, hoge cactusbomen, lage bomen, struiken, veelal erg droog. We zien enorme leguanen, water en land. De land leguanen hebben weinig water en liggen in groepjes te wachten onder de cactusstruiken totdat de bladeren en vruchten er af vallen. Sommige moeten iets te lang wachten en liggen daar voor eeuwig. De groep aan bord is erg leuk. We hebben naast al het natuurschoon dikke pret met crew en andere gasten. We zijn aangenaam verrast door de maaltijden aan bord, verse groenten, vis, vlees, salades en iedere ochtend vers fruit, wat een genot. @ Hans & Hilda dit is volgens ons jullie eerst volgende reisdoel. Wat zullen jullie hier genieten. De laatste excursie is naar de mangrove waar een soort van baby kamer is van een grote diversiteit aan waterleven. We zijn vertederd door een baby hamerhead / haaitje en baby manta rey. 

Nu zijn we aan het chillen op isla Isabella, morgen gaan we weer naar het Ecuadoriaanse vaste land. Wij hebben dik genoten en we hopen dat jullie genieten van onze filmpjes en foto’s. 

Live is sad & beautiful (Tom Waits), wij lezen zojuist de berichten uit Brussel, shocking.