Tegenstellingen

12 februari 2016 - Santa Marta, Colombia

Om W.E te C niet te lang in spanning te houden schrijven we maar weer eens een verhaaltje. We zijn aardig door elkaar geschud de afgelopen week. Niet alleen door de harde wind en de hoge golven maar ook door de vele tegenstellingen die zijn voorbijgekomen. We beloven niet dat we volledig zijn maar hebben het idee dat we een aardig overzicht geven van de laatste periode. Het begon allemaal in Panama City waar we aan kwamen nadat we de hanen en Santa Clara hadden gelaten voor wat het was. hostal panama houseHet laatste hostal in Panama, waar we werden opgehaald voor de zeiltocht, was een piepklein gebouwtje naast de welbekende regenboogflat, een bizar verschil. Toen we aankwamen klonk er op het terrasje aan de voorkant  een lekker jazzy muziekje,  midden in het tumult van de stad. We schieten direct weer in de relax stand. We krijgen een upgrade (ws omdat we vertellen dat we het ontbijt moeten missen omdat we om 05.00 naar san Blas vertrekken). Als we naar het tuinhuisje gebracht worden komen we in een oase van rust, een prachtige koele binnenplaats.  's Avonds koken we eindelijk weer eens een eigen potje wat we vergezellen met een lekker wijntje (is ook 'eeuwen' geleden) . Wat heerlijk was na vijf dagende "chino" in santa clara (die overigens zalige verse vis serveerde).  De volgende ochtend worden we om 4.50 al opgehaald door een piepklein panamees vrouwtje in een enorm grote 4x4. Mari is ongeveer 1.55 m heeft denk ik schoenmaat 32, spreekt geen woord engels en bestuurt haar wagen als een ware formule 1 dame. Ze bedient de pedalen met haar blote mini voetjes. Ze moet af en toe zich optrekken aan haar stuur wanneer de weg in de San Blas Montagnes te stijl wordt, om over de motorkap heen te kijken waar de weg naar toe gaat én om eventuele tegenliggers op tijd te zien. Nu een dan staat ze even stil om met briesende motor (alsof het een bronstige stier is) kijkt of er niemand aan komt overvolgens de stijle bergen te beklimmen in de eerste versnelling. Maar ze kent de weg op haar duimpje en weet exact wanneer wat nodig is. Ze is overigens behoorlijk stoïcijns, heel af en toe is er een klein gesprekje mogelijk en 1 x kan ze zelfs giechelen. Na zo'n twee en een half uur komen we aan bij de plek waarvandaan de watertaxi 's ons naar de zeilboten brengen. Er komen ook net grote groepen aan uit Cartagena, die hebben het al gedaan, een ware bron van informatie. We raken met een aantal in gesprek  en iedereen verteld vol gruwel over de hoge golven, zeeziekte, barre tijden, horror films  etc... en we waren al licht gespannen. Maar we zijn er nu toch dus we gaan gewoon door. We ontmoeten onze medereizigers en het voelt al helemaal fijn. We leven  de hierna volgende vijf dagen met 18 mensen op een boot. Van hele grote, gespierde al 16 maanden reizende te knappe Australiërs tot hele lieve ogenschijnlijk breekbare, jonge leuke meiden uit Duitsland en gelukkig ook nog wat overbruggingsmateriaal. Grupo Santana 02/16 is een feit, we worden in een kleine watertaxi gezet en gaan op weg naar de Santana, onze boot voor de overtocht, een prachtige catamaran. OgidokkipdubGizbert (el capitano) en Luis (de kok) wachten ons op. We zijn drie dagen op verschillende eilanden van de San Blas, wow wat een waanzinnige tijd. Heel veel  tinten blauw, van heel azul naar groen, naar vet licht tot aan de bodem en  heel piepkleine eilandjes waar de Kuna's wonen. De Kuna's verwarren ons soms een beetje. Ze wonen daar op die 1, 2 of meer persoons eilandjes. Maar zij zijn ook in verwarring. Kuna ladyZe worden overspoeld door toeristen. Culturen botsen, wat is de waarde van wat? Wat is nog authentiek? Als we op een van de eilandjes BBQ' en wordt ons gevraagd ons respectvol te kleden. Maar dat is niet voor iedereen duidelijk en de Kuna vrouw des eiland is daardoor licht geagiteerd en stuurt haar man naar binnen om hem niet langer bloot te stellen aan de te schaars geklede jonge dames. Naast onze boot ligt er ook een andere zeilboot en er komen mensen van het afschuwwekkende enorme cruiseship dat voor anker ligt voor Isla de Pero, het eilandje past wel drie x in de boot (auwtch.)  Tegelijkertijd, hoe leuk, Bij het volgende eiland bieden vissers de kok hun vangst aan, in hun al honderd jaar binnen de familie zijnde kano's komen ze langzij. De kok koopt verse langoustines.We worden 's ochtends wakker, in de met zon overgoten eilandjes, wuivende palmbomen, kokosnoten is hier wat er op het menu staan, we  doen met een groepje wat yoga voor het ontbijt, voor op het schip, snorkelen, eten, zwemmen, vangen tonijn en eten sushimi verser dan ooit, drinken eens wat. Er zwemmen dolfijnen  voorbij, met een aantal springen we de zee in, snorkels op, achter de dolfijnen aan en vergeten even hoe enorm sterk de tegenstroom is van de al lonkende oceaan.

VismarktDe dolfijnen zijn inmiddels in Australië wanneer wij uitgeput aan boord stappen. Maar we waren wel heel dichtbij het zwemmen met dolfijnen. Om 5 pm is het zover de Santana kiest de open zee. Aanvankelijk is de zee rustig. Wat een tegenstelling met de eerste drie dagen waar we voeren over rustige zee, met schitterde licht blauwe kleuren, paradijselijk. Nu is het water diep diep diep blauw, bijna zwart. De golven nemen toe, naarmate het ook harder gaat waaien. (Overigens hebben wij de mazzel van het beste bed op de boot, want el capitano had ingeschat dat de oudste vrouw aan boord waarschijnlijke ook de grootste zou zijn en had voor ons het king size bed vlak bij het achterdek gereserveerd., )Wanneer je in de punt van de catamaran sliep, danste je letterlijk de hele nacht in je bed). We genieten, we vinden het allebei prachtig, de golven, de zeilen, de zee. Maar niet  iedereen aan bord geniet met volle teugen. een aantal kiezen al snel het bed op, mede gestimuleerd door de (anti-zeeziek) pillen, die niet op iedereen een positief effect hebben en eerder suf en duf maken. De volgende veertig uur  wisselen de hoogte van golven en hardheid van de wind van  zeer indrukwekkend tot ok. We zijn te gast op deze enorme Atlantische oceaan. Nergens land, nergens andere boten. De Santana, de golven en de sterren, geen maan, het is echt heel donker.  Godzijdank heb ik naar onze lieve Mannus geluisterd en zitten we op een catamaran, en het klopt deze is uitermate stabiel. Eigenlijk vanaf het eerste moment, nadat we in de poppetjes van de ogen van El Capitano keken,  voelde we ons veilig. Het was een top ervaring! De overgang naar de stad is heftig, na vijf dagen op zee, met wind, frisse frisse lucht en heel schoon water, nu in de stinkende, warme en dampende stad. De hectiek, de smog, het getoeter.. op zee de golven zo hoog, de wind zo hard, hier een dikke deken die over je heen valt. Ons hostel ligt zo ongeveer op de auto onderdelen boulevard, maar net onder aan de voet van Castillo 

FruitSan Felipe de Barajas, en direct naast het oude stadsdeel. Overal fruitstalletjes, we kopen verse tamarinde, hele zoete lekkere kleine mangos,,,. wat een genot toch allemaal. Maar wat een enorm verschil, er is 1 brug tussen het oude deel van de stad, vol hostels, hotelletjes, opgeknapte en mooie pandjes en de rest van Cartagena. We wandelen rond, genieten van de sfeer, lunchen aan prachtige pleintjes als bijvoorbeeld plaza Simon Bolivar (held van Colombia, Peru, eigenlijk heel Zuid Amerika), Cartagena is echt een prachtige stad. Simon BolivarDat het ongelofelijk groot en ook arm is zien we eigenijk pas twee dagen later wanneer we naar de bus terminal gaan op weg naar Santa Marta. We rijden door de wat minder goed bedeelde wijken, langs de vismarkt waar de pelikanen op de hekken zitten, de enorme hoeveelheid kraampjes, kleine winkeltjes en minder goede wijken. De aansluiting met de bus naar Santa Marta is naadloos en we rijden vijf uur lang door prachtige landschappen, mangroves, en kleine dorpjes naar Santa Marta. Vanavond zaten we heerlijk aan plaza de los novios, muy romantico en later ergens in Calle 3 met prachtige live muziek, met af en toe een nummer van onze held. Carlos Santana klinkt door de straatjes van Santa Marta. 

Foto’s

2 Reacties

  1. Hans:
    14 februari 2016
    Vervolg...
    Als ik de pont neem over de Lek wordt ik al zeeziek. Maar heel informatief dat verslag. Ik dacht dat jullie eerst de Galapagos zouden bezoeken en dan Colombia, maar dat zal dus wel niet.
  2. Cyl Schueler:
    16 februari 2016
    Weer zo'n voortreffelijk verslag! Leuk dat jullie ons zo laten meeleven. Dan voel je wel dat je een oude sok aan het worden bent, want ik zou er de energie niet voor hebben. Goed dat jullie dit doen nu je dat nog allemaal kunt!
    Fijne reis verder, we kijken uit naar het volgende verslag, lieve groeten Jan en Cyl