De koning is dood. Thailand Part I

Lieve lezers, dit blog publiceren we vanuit Myanmar. Het zal jullie wellicht bekend zijn dat de digitale snelweg hier ietwat op sommige plekken achterloopt in ontwikkeling. Daarom niet heel veel fotos in het verhaal. Dus zoek zelf de passende plaatjes in de map Thailand. Excuus voor t ongemak, willem en machteld

Vanaf het vliegveld nemen we eerst een stuk skytrain. Dan stappen we uit om het laatste stuk naar ons nieuwe guesthouse een Tuktuk of taxi te nemen. Als we uitstappen is het totaal onduidelijk wat nou het handigste is. Tuktuks gaan de rivier niet over en taxi mannen weten niet waar ons hotel woont. Bangkok is echt een te bizar grote stad. Het geluid  dat op ons afkomt is werkelijk overweldigend. We dachten dat we wel wat gewend waren in Hanoi, maar dat is dus mooi niet waar. Het lawaai op straat is zo heftig. Ik raak er echt wat overprikkeld van. We willen de welbekende highligths onderzoeken en maken een plan voor de volgende dag tijdens ons avondeten, een heerlijke pad thai. Het eten is hier een stukje pittiger dan in Vietnam, heerlijk.  

We starten vol enthousiasme bij de 'Wat Saket Ratcha Wora Maha Wihan', de Golden mount. Een boeddhistische tempel  op een heuvel met diverse kleine tempels, een stoepa en vooral heel veel bellen. Iedereen die de trap oploopt klingelt er vrolijk mee wat een vrolijkheid met zich mee brengt. De bellen hangen rondom de berg langs de trappen. Als je eraan klingelt verdwijnen de boze geesten. Dat moeten we hebben. Binnen zijn er monniken die allerlei gebeden oplezen aan hun toehoorders die giften geven. Het uitzicht is ook prachtig. We zien de skyline, de rivier en heel ver weg denk ik een glimp op te vangen van het royal palace. Dat wordt de volgende attractie stellen we vast. We laten ons met een tuktuk (na een kleine onderhandeling) door de stad sjezen. Wat we zien als we aankomen bevalt ons niet. Het is een warme dag en de hoeveelheid andere toeristen die duidelijk het zelfde plan hebben is belachelijk. We hebben allebei hetzelfde idee, hier moeten we nog maar eens terugkomen op een ander tijdstip van de dag, minder toeristen en vooral iets koeler. We pakken een boot op de rivier. Een mooi systeem lijkt het met verschillende kleuren vlaggen, dan kun je ook nog zien waar ze gaan stoppen. Maar wij gaan eerst nog maar even een flink stuk de verkeerde kant op. Niet erg, ook dit is een toffe kant van Bangkok. Als we na enige in en uit stappen, zinloos bezoekje aan het treinstation (helaas treinkaartjes niet vooraf open alleen op de dag van vertrek) de boot uitstappen geraken we op een never ending market van doe het zelf artikelen. Onvoorstelbare hoeveelheden kraaltjes, kantjes, frommeltjes, stoffen en naaispullen. Steeds weer denken we dat het einde in zicht is maar dat is gevoelsmatig pas na 2 km. En dan zijn we bijna weer bij ons guesthouse. We eindigen de avond op ons dakterras waar we lekker boekje lezen met uitzicht op de prachtig verlichte golden mount. 

Vroeg op en om 7.30 zitten we in de trein die ons naar Bang Saphan. Het is de 'normale' trein, of terwijl  de slow train. Hij stopt regelmatig bij de meest schattig met bloemen versierde stations en het Thaise volk trekt aan ons voorbij. We zien geen enkele Westerse toerist. Door mijn verse pelpinda's ben ik even in contact met een klein manneke, iedere keer dat hij zijn nootjes op heeft, kijkt hij me weer aan met zijn grote bruine open en lacht hij liefjes, daar zijn we zeker gevoelig voor. De bankjes zijn knoert hard en daardoor de billen stijf als we 8 uur later in Bang Saphan aankomen waar we opgewacht worden door onze nieuwe guestehouse eigenaar Tham. geweldig lekker gegeten onderweg…. uit een emmer rijst en plasticzakjes…. spicy heerlijk. Als we aankomen bij het Guesthouse vernemen we dat de koning is overleden.  Er gaat een schok van verdriet door de mensen heen. Mensen gaan in Bankok massaal de straat op, wij bekijken de beelden op tv. De periode van rouw wordt afgekondigd. Deze zal ws een jaar gaan duren. Feesten worden afgelast en mensen worden verzocht zich gepast te kleden. De dresscode is zwart/wit, in Bangkok zijn de volgende dag alle etalages gevuld met zwarte t-shirts en die zijn aan het einde van de dag uitverkocht. Ergens op een eiland wordt een local ontzet door een woelende menigte omdat hij een oranje t-shirt aanheeft. Hij moet knielen voor het portret van de koning om zijn respect te tonen. Het leven gaat wel door, maar uitbundigheid is niet gewenst.

Vanuit onze nieuwe verblijfplaats, Sea Side house,  kijken we uit op de golf van Thailand, we hebben een superfijn huis op palen waar we ook tijdens de enorme regenbuien die ook voorbij komen heerlijk zitten. Boekje lezen, drankje erbij, het leven is ook hier weer goed. Tham verkoopt ons binnen 10 minuten een boottocht naar het eiland Koh Thalu, daar is het het best snorkelen. De volgende ochtend vertrekken we samen met een groepje toeristen uit Bangkok. De kleuren van de zee zijn fantastisch en het water zalig. Wel wat babykwallen, over een maand kun je niet meer zwemmen hier, ook prachtige kleine oranje kwallen, ik moet er niet aan denken die tegen te komen als ze groot zijn. We zien fantastisch koraal mooie grote vissen op twee verschillende plekken. Nutz, de gids heeft net een drone en maakt fijne foto’s, blij als hij is met zijn nieuwe speeltje! Het resultaat is prachtig. 

We huren brommers en rijden twee dagen de kust langs, eerst noordelijk naar de prachtige tempel phra Nahathat Chedi Phakdee Prakat, en daarna zuidelijk naar de enige echte duinen van Thailand en de meest bizarre tempel die ik tot nu toe gezien heb. Naast dat het een enorm efteling gevoel oproept is er ook hoog op de berg een afdeling hemel en hel en ze komen er in de hemel echt niet goed van af. Er staan beelden die mijn fantasie overtreffen. Dieren die mensen mishandelen, poppen met enorm grote handen, voeten, hoofden of een enorm dikke zwangere vrouw waar het ondraaglijk leed van afdruipt. 

Op de terugweg worden we overvallen door een enorme regenbui. Voor het eerst sinds tijden hebben we het koud. We verdwalen een klein beetje en  doordat we de borden niet kunnen lezen en er weinig Engelstaligen zijn (die we tegenkomen) belanden we per abuis op de snelweg. Vrachtwagens denderen langs ons heen maar het loopt goed af en we halen opgelucht adem als we de snelweg weer kunnen verlaten. Maar niet nadat we een U-turn hebben gemaakt, dus eerst door de stromende regen naar de verkeerde kant van de weg tussen de toeterende vrachtwagens door en aan de andere kant hetzelfde ritueel om weer aan de buitenkant van de weg te geraken. Fuck! Na aardig wat kleine weggetjes komen we uiteindelijk weer bij ons huisje uit. 

De volgende dag nemen we de slaapbus naar Krabi waar we ‘ s ochtends de  ferry naar koh lanta nemen. Daar gaat de grote reünie plaatsvinden met de Olthoffjes.  Wat een feest om elkaar weer te zien. De kids, Berber (in Thailand better knows as Luna) en Luka zijn lekker uitgelaten en wij ook. We huren drie brommers en verkennen het prachtige eiland, apen en leguanen lopen over de weg en we bezoeken een kleine maar prachtige waterval. 

Gastblog Maaike: Een echte reisdag

Na alle weerzienknuffels, bijpraatgesprekken, veel rum en weinig cola, eerste muggenbeten, apen, scootertochtjes en voorzichtige yoga sessies op t strand wordt het na een dag of 4 op Koh Lanta tijd voor een volgend eiland.... Machteld heeft Ko Lipe uitgezocht, t meest zuidelijke eiland van zuid Thailand, praktisch Maleisië eigenlijk. We staan die ochtend vroeg op, en als berugzakte pinguïns lopen we naar onze eerste mini-van, die keurig voor t hotel staat t wachten. Dan bus in bus uit bus in bus uit en daarbij regen regen regen en regen.

In de haven aangekomen belanden we in een klein eethuisje, waar minstens 4 generaties dames uitgebreid nadenken over onze bestelling. Vervolgens gooien zij stukken gekneusde gember, rode pepers, tenen knoflook en 1000 andere ingrediënten in een brutselpotje en produceren de lekkerste gerechtjes. voldaan begeven we ons vervolgens naar de kade, blauwe zee, inmiddels wat zon, de speedboot ligt klaar en t leven lacht ons toe....

Dan; de bootreis! De boot is goed vol en doordat alle mensen zo keurig op elkaar wachten en zich houden aan de volgorde waarin ze worden opgeroepen zitten we allemaal verspreid in de boot; Willem en Machteld ergens in t midden langs de zijkant, Eric en Luka helemaal achterin en Berber en ik vlakbij de kapitein, een jongen van een jaar of 16 schat ik....

2 grote motoren van 500 Pk beginnen te brullen en we kiezen t ruime sop, iets anders valt er namelijk vanaf dat moment niet meer te kiezen! Bij de eerste hoge golven slaken alle Thai nog verrukte gilletjes, Berber naast mij heeft t over een attractie bij de Efteling... Na een minuut of 10 slaat de stemming om; gillen wordt kreunen en de eerste zakjes worden uitgedeeld. Dan volgt anderhalf uur stampen, knallen op de golven, enorme gulpen water die de boot in rollen en die mensen en bagage doorweken. Luka en Eric achterin zijn nog slechts nu en dan zichtbaar onder de enorme golven die aan de achterkant de boot inslaan. Machteld kan me nog net haar tas vol waardevolle elektronische essentials toewerpen, ik ga er maar een soort van bovenop zitten.  Berber merkt met een dun stemmetje op dat deze boot vast bestuurd wordt door de hel, en dat die kapitein daar zeker niks aan kan doen. Rechts voor ons stapelen de dichtgeknoopte zakjes zich op. Er is een schattig Thais stelletje dat elkaar gedurende de hele reis stijf blijft vasthouden, zij is zo bang dat ze volgens mij steeds bijna flauw valt,  en hij troost haar, houdt zakjes op maar houdt t na een uurtje ook niet meer, de zakjes gaan vanaf dan per twee.... 

Ik staar naar de onze ferme kapitein, ik probeer zijn steeds gespannener wordende blik anders uit te leggen en oefen mijn mantra's; deze jongen heeft zijn hele leven nog voor zich en wil ook niet dood, hij is vast fantastisch opgeleid en heeft jaren ervaring, deze boot is sterk en zeker in de afgelopen dagen nog uitgebreid nagekeken, en this is not a good day to die....!!

Ik lach voor de zoveelste bemoedigend naar Berber maar zij kan uiteindelijk niet meer teruglachen en heeft ook een zakje nodig. Na dagen in deze nachtmerrie krijg ik eindelijk de aandacht van de hulpkapitein te pakken en ik gebaar naar hem hoe lang deze ellende nog gaat duren. Hij houdt bemoedigend 3 vingers op en roept tri minit! Ik kalmeer enigszins. Tri minit kan ik nog net hebben. Maar tri minit blijkt een half uur, en de toppen van de golven blijken nog iets hoger te kunnen, de klappen bij t neerkomen op de bulkende zee nog net iets harder. Eindelijk, eindelijk, en tis voorbij. De speedboot belandt in de branding op het strand van een heus  Bounty-eiland. Bibberig laten we ons van de boot helpen.

Een import-local die ook op onze boot heeft gezeten merkt bij aankomst op t strand doorweekt maar droog op: met dit weer en bij deze hoge golven gebruiken ze anders nooit deze boot maar laten ze altijd een grotere boot komen.... Ik denk ik ga nooit meer terug naar t vasteland en Berber zegt dat hardop.... Toch zullen we een week later onze angsten overwinnen en een zelfde boot terug nemen. Eentje die ons glad als een mes door de boter binnen 5 kwartier naar de overkant vaart..... Heerlijk! 

Thanks Maaike, wij hadden het niet beter kunnen beschrijven wat een fijne herbeleving van een prachtig boottochtje. 

Godzijdank is het allemaal de moeite waard. Koh Lipe zelf is prachtig. Echt mooie parelwitte stranden en een turkooize zee. Paradijselijk mooi. Wij zijn wel een beetje in de war want hadden gehoord dat het hier nog niet zo heel erg toeristisch was… gelukkig is het laag seizoen en is het rustig. We doen vooral wat iedereen doet die hier is. Beetje uitrusten, kayakken, boottochtje, snorkelen, kortom vijf heerlijke relaxte dagen en fijne eet en borrelavonden. 

Khao Sok (ook wel bekend als kouwe sok) is een prachtig natuurpark, onze volgende bestemming. We bewonen hier twee fantastische bungalowtjes midden in een soort Thaise botanische tuin met zwembad! De bezienswaardigheid hier is een schitterend gecreëerd meer. Zo’n 40 jaar geleden is er een giga dam aangelegd waardoor een vallei (inclusief dorp) onder water is gelopen. we boeken een dagtrip ( dat gaat makkelijk als je met z’n zessen bent…) en na een uurtje bussen, de onvermijdelijke parktickets aangeschaft hebbende varen we met z’n allen over het meer en bewonderen het schitterende waterlandschap. We lunchen bij een drijvend restaurant/resort en de Schmetjes hebben prachtige waterlol waar Luka na lang aarzelen ….en nog wat twijfelen, toch zijn angst overwint en van “ de hoge “ durft te springen, mooi!

We varen vervolgens verder naar een punt waar vanuit we een jungle tocht gaan doen. De gene op slipper hadden het lastig ( Maaike)…het pad bestond voornamelijk uit vette natte klei en eindigde bij een heel kleine gemeenschap en een prachtige grot, top dag.

We nemen afscheid van elkaar en wij gaan noordelijk richting het zuidelijkste puntje van Myanmar en de Olthoffjes gaan nog wat relaxen op de eilanden aan de Thaise golf. Wat voelt het even leeg. Zonder de grappen van die twee enorme apen. We maken een eerste tussenstop in Bang Ben Beach. Een prachtige natuurpark, Laem Son, ligt hier een beetje verlaten tussen al het Thaise toeristische geweld. 99 % moslim en slechts 1 actief resort vlakbij een schitterend lang en verlaten strand. Alleen bezocht door de lokale vissers. We doen een prachtig boottochtje naar twee onbewoonde eilanden met drie spanjaarden en hoewel het weer niet top is is het nevelige landschap adembenemend. 

We bedenken dat we nog een laatste eiland aandoen, Ko Phayam en tot onze grootste blijdschap hebben de Olthoffjes hun plannen gewijzigd en zijn daar net aangekomen. Je zult snappen, we laten er geen gras over groeien en herenigen ons nog voor 4 dagen. De laatste drie dagen doen we een absoluut luxe upgrade naar een fantastisch resort aan een soort van verlaten strand. Onze bungalows zijn mega groot (en toch nog betaalbaar omdat het nog net laag seizoen is) en lux en het voelt even als jetset in Thailand. Op brommertjes scheuren we, soms samen soms gescheiden het eiland rond. Eten de fijne dingen, komen nog even wat oude bekende tegen vanuit eerdere plekken en verlaten dan het eiland, onze lieve vrienden en Thailand. Wij gaan zeker nog wel terugkomen in thailand maar dan in het noorden. Dat moet heel anders zijn en zal onze laatste weken vullen van ons gigantisch avontuur. Voor nu even genoeg. Inmiddels zijn we in Myanmar en hebben we de eerste honderden kilometers door dit prachtig en duidelijk nog onontdekte land getrokken. Daarover later meer. Voor nu allemaal weer bedankt. Heb een goede sinterklaas met of zonder pieten. De grootste malle piet regeert nu in de USA.