Bloed Zweet & Tranen

Denk je bij jezelf ; "Sierra Nevada, Sierra Nevada, waar heb ik die naam toch eerder gehoord?" Dan kan dat kloppen, het is niet de enige sneeuwdragende bergketen die deze naam draagt maar wel enige in haar soort. De Sierra Nevada de Colombia is een interessante en een zeer uitdagende bergketen. Niet alleen vanwege het feit dat het hét hoogste kustgebergte is ter wereld. (Slechts 42 km van de kust en met haar pieken, Bolivar & Christo colon van wel 5757 meter hoog, waar ze zeker trots op zijn) maar ook omdat het de enige bergketen van betekenis is in heel Zuid Amerika naast de Andes, volgens onze gids 'Gabriel' (een 70 jarige nog zeer fitte, soms wat roggelende (indien bergopwaarts)  Colombiaan). En dan vindt je daar vele mooie plekken, uitdagende trails en mooie ontdekkingen. Zo vonden wij daar de noodzaak de tracking naar de "Ciudad Perdida"  te doen. Slechts vier dagen. Vrijdagochtend 9 AM vertrekken en maandag 5 PM weer thuis. Tja en vroeger deden wij allemaal dat spelletje; ik ga op reis en ik neem mee... in ieder geval een klein rugzakje, drie schone onderbroeken, iets met lange mouwen, lange pijpen voor 's avonds als het afkoelt of als er teveel muggen zijn. Iets extra 's om te snaaien, hoofdzaklampje, water, zwemkleding, schone sokken, slippers en fototoestel. maar ja het blijkt toch altijd dat je net niet bij je hebt wat je echt nodig hebt. Diaree pillen en blarenpleisters. Maar daar zullen we jullie verder maar niet mee vermoeien. Want het was al erg genoeg.

De siërra Nevada kent vier stammen die daar nog leven, dicht bij de natuur en zeer spiritueel. De Kogi's, de Wiwa's, de Arhuaco's en de Kankuamo's. Wij hebben vooral kennisgemaakt met de Kogis. Tijdens de wandelingen passeren wij een aantal van hun kleinere nederzettingen, waar ze naar toe komen als ze vieringen hebben of handel willen drijven. De rest van de tijd leven ze meer als nomaden, hoog in de bergen. Ook leveren een aantal hun diensten in de kampementen waar we 's nachts verblijven. De tocht naar de Ciudad is al een ervaring op zich. Wat begon als een aanvankelijk onschuldig wandelpaadje ontaard langzaam in heftig steile klimpartijen, waarbij het zweet ons van het lijf stroomde. Regelmatig spreken wij hard op uit of dit een vrijwillige actie is geweest. We gaan steeds verder de diepe en soms ook donkere jungle in. Soms heel verassend, nu en dan wat meer open gebied, met schitterende vergezichten. We gaan zeker twee hoog gelegen passen over. Ja ja hij was niet voor niks kwijt geraakt deze 'verloren stad'. En dat is zelfs voor onze jonge getrainde lichamen zo nu en dan best even zwaar. Andere momenten genieten we volop, we zwemmen op verschillende plekken in de poelen en drinken het koele bronwater. Het bronwater is in ieder geval heel veel lekkerder dan het gechloorde water uit de kampen.

Na twee volle dagen wandelen, beklimmen we de eerste 1200 treden die ons naar de Ciudad Perdida leiden. Het is fascinerend. Een heel bijzondere plek, sereen, spiritueel.. we worden begeleid door een leuke zwarte hond die helemaal mee naar boven gaat, daar ruilt ie ons in voor een ander clubje. Er vinden nog steeds vieringen plaats,  ieder jaar in september, wordt de ciudad afgesloten voor publiek. De vier stammen komen dan samen  om met elkaar de natuur te eren en ceremonies te vieren. De stammen worden allen geleid door de Mamo (deze heeft een 18 jaar lange speciale opleiding gehad om op afstand te komen van de maatschappij en zo dicht mogelijk bij de goden en geesten) de geestelijk en spiritueel leider. Vroeger mocht deze zelf niet lopen, hij werd overal naar toe gedragen en hij had het hoogste huisje in het dorp. Nu is de Mamo wat meer 'down to earth' hij is bv ook in bezit van zonnepanelen en tegenwoordig mag hij zelf lopen (de volgende dag sprint hij ons op zijn blauwe regenlaarzen voorbij, terwijl wij zuchtend de berg opklauteren). Alle toeristen die willen strikt hij voor 2000 COPs een bandje om. Machteld is de uren daarna heel aantrekkelijk voor vlinders. Zelfs de absolute lievelingsvlinder (die grote mooie blauwe) strijkt op haar hand neer (dolgelukkig). De stad is vele jaren onderhevig geweest aan grove plunderingen. De indianen begroeven namelijk zij die overleden onder het eigen huisje inclusief al het goud en keramiek dat in hun bezit was. (zij konden blijkbaar rond 1500 hun goud als smelten, wonderlijk toch als je daar eens bij stilstaat en dan hebben we het nog niet over de enorme grote hoeveelheid stenen waarmee de stad is opgebouwd). De Kogi, de hedendaagse bewaarders van de Tayrona beschaving, zijn er in geslaagd tegenover een grote overmacht trouw te blijven aan hun bergachtig toevluchtsoord. Vier honderd jaar lang hebben zij strijd moeten leveren met slavenhandelaren, landdieven en plunderaars, fanatieke missionarissen en in onze eigen tijd met vijandige drugshandelaren oorlogvoerende politici en moordenaars.. Rond de jaren 60 is er een Mamo naar de Colombiaanse regering gegaan, daarmee werd het bestaan van de stad  bekend  en daarmee stopte de plunderingen en het daarmee gepaard gaande geweld. Chapeau voor de gehele organisatie, dagelijks zijn er toch zo'n 180 idioten die rondwandelen op weg naar de Ciudad of daarvandaan.

Er is in de laatste kampen geen elektriciteit, we slapen in hangmatten of stapelbedden onder een soort van houten constructie. De gehele bevoorrading geschiedt middels de ezeltjes. Ontbijt en avondeten worden in het donker, met hoofdzaklampjes bereidt. Iedere dag start om 5 uur, opstaan, ontbijten en lopen. Rond 20 uur liggen we uitgestrekt in welk slaapding dan ook. Maar aan al het moois komt een eind, het was een werkelijk fantastische ervaring, de plek sereen en speciaal, de route inspirerend en uitdagend. De mensen van expotur vriendelijk en behulpzaam. Onze groep, de leukste en de beste natuurlijk.

Maandag om 1730 rijden we godzijdank Santa Marta weer binnen. De douche in ons hostal is koud maar goddelijk, het bier smaakt beter dan ooit. 's avonds mijmeren we nog wat na bij de plaza de novios.De volgende dag verlaten we, na zeer goede koffie bij Juan Valdez, de stad waar Simon Bolivar overleed. De man die bijna heel Latijns Amerika bevrijdde.  Op naar de rust in Minca, een dorpje in wederom de Sierra Nevada, maar nu in een heel klein en fris hostalletje, Casa Blanca. Minca is inderdaad een leuk en klein dorpje. Het zou iets koeler moeten zijn, want het ligt iets hoger dan Santa Marta maar dat is alleen voor later op de avonden en in de nacht van kracht, wat overigens heerlijk is. Maar het dorpje is sindskort te bereiken via een asfaltweg en sindsdien is het dorp aan het veranderen.. Er gebeurt van alles, de brug wordt vernieuwd, het pleintje bij de kerk wordt opnieuw betegeld. Er zijn wel 50 taximotors die staan te wachten om de uit de collectivo stappende mensen naar hun eindplek van bestemming te brengen. Als we wat locals spreken is er daardoor veel gedoe gaande. Er zijn conflicten over grond, grenzen en bomen. Met de komst van een toename van toeristen, is er een toename in gretigheid in het veranderingsproces, tegelijkertijd komt er meer geld het dorp binnen. Onze eigen hostal lord, Rapha is bijzonder vriendelijk en heel relaxed. Kolibrietjes in overvloed als ook de muggen,,... We hebben een prima kamertje met eigen douche helemaal fijn. De volgende dag is zijn vriendin er ook. Tja want Rapha verhuurt de kamers inclusief ontbijt, maar hij kan volgens zijn Sara geen ei bakken. Al met al een prima plek voor, birdwatching, beetje onderdompelen in de poel van de waterval, (paradijselijk plekje) en een beetje bij te komen....en die blaar moest helen.